No abstract

No abstract

Halofit bitkiler salin habitatlarda devamlılıklarını sağlamak için, diğer organlarında geliştirdikleri adaptasyon mekanizmalarının yanında, generatif çoğalmadaki temel organlarından tohumlarında da birçok anatomik, morfolojik, fizyolojik, vs. nitelikte mekanizmalar geliştirmişlerdir. Çünkü vejetatif yapılarında geliştirdikleri adaptif mekanizmaların hiçbiri, tohumun çimlenme döneminde fonksiyonel olamayacağı için halofitler, özellikle salin habitatlarda başarılı çimlenmelerini sağlayacak, adaptif stratejiler geliştirmek zorundadırlar. Temel olarak, embriyonun canlılığının korunması ve başarılı bir dormansi/çimlenme düzenlemesinin sağlanmasına yönelik tüm adaptif mekanizmalar, tohumlardaki heterojeniteden kaynaklanmaktadır. Halofitler bu sayede, salin habitat şartlarındaki öngörülemeyen değişikliklere rağmen başarılı çimlenmelerini gerçekleştirerek, hayatta kalmalarını sağlayan adaptif stratejiler geliştirilmişlerdir.

Özet Embriyonik radikülün tohum kabuğundan çıkmasıyla sağlanan çimlenme, dormansi sayesinde yılın en uygun döneminde gerçekleştirilir. Böylece yeni nesil genç bireylerin uygun olmayan mevsimsel şartlarda ortaya çıkması önlenerek, türün varlığını sürdürmesi ve popülasyonun yeni habitatlarına yerleşmesi de sağlanır. Tohumların yeni biyomlarına yayılma süreçlerinde ortaya çıkan anatomik, morfolojik ve fizyolojik adaptasyonlar, aynı zamanda farklı dormansi çeşitlerinin de oluşmasını sağlamıştır. Buna göre tohumlu bitkilerde görülen tüm dormansi çeşitlerini, kendi içinde seviye ve tiplerine ayrılacak şekilde beş ana sınıf altında tanımlamak mümkündür. Bunlar: Fiziksel dormansi (PY), Morfolojik dormansi (MD), Morfofizyolojik dormansi (MPD), Fizyolojik dormansi (PD) ve Kombinasyonel dormansi (PY + PD) dir.