The care of taonga (Maori treasures) outside the Maori community takes place within varying degrees of inter-cultural engagement, in which encounters with the past can be seen to be negotiated through the changing nature of personal and institutional relationships in tbe present. The desire to develop Hinemihi, the historic Maori meeting house at Clandon Park, as a functioning marae (ceremonial gathering place) has provided a challenge to conventional heritage conservation practice. A response to the conservation of Hinemihi has been to adapt practices developed by the Pouhere Taonga I New Zealand Historic Places Trust for tbe conservation of historic marae. The success of this approach relies on tbe formation of an active and sustainable marae community. Therefore, a series of community-based events have been delivered to nurture the developing relationships between Hinemibi and her people as an essential element of tbe conservation project This has questioned the central role of Maori in tbe long-term care of Hinemihi. As a result, tbe formation of 'Hinemibi's People' is an attempt to develop a sustainable conservation community for Hinemibi at Clandon Park that reflects a spatially and temporally grounded reality, based on lived experiences.

İnsan kaynaklı sera gazı emisyonlarının yol açtığı iklim değişikliği, 21. Yüzyılda dünyanın karşı karşıya kaldığı en büyük sorunlardan biri haline gelmiştir. Sera gazının artmasında karbondioksit, en önemli gazlardan birisi olarak görülmektedir (RIBA, 2013, 2). Bu sorunu çözmek için güneş, rüzgar gibi doğal kaynaklardan yararlanılarak (LZCES, 2005, 9-15); fosil bazlı enerji kullanımını azaltmanın yolları araştırılmakta; ve geleceğin yenilenebilir enerji stratejisi olarak 'net-sıfır' enerjili binalar hedeflenmektedir (CSH, 2008, 4). Sıfır Karbon' olarak da bilinen 'Yenilenebilir' (tükenmeyen) kaynaklardan yararlanmak için rüzgar türbinleri, fotovoltaik (PV), küçük ölçekli hidroelektrik, biyokütle kazanları vb. teknolojiler kullanılmaktadır. Fosil kaynakları, geleneksel alternatiflere göre çok daha verimli şekilde kullanan ve böylece daha az karbon emisyonu üreten 'düşük karbon' kaynaklardan (DLZCT, 2010, 4-12) ise, hava ve toprak kaynaklı ısı pompaları, birleşik ısı ve enerji sistemleri vb. teknolojiler aracılığıyla yararlanılmaktadır. Isı ve enerji üretmek için, bu teknolojilerin binalara monte edilmesi ile yapının kullanımı sırasında ortaya çıkan karbon emisyonlarını ve enerji maliyetlerini yaklaşık olarak %20 azaltabilmek mümkün olabilmektedir (LZCES, 2006, 9-27). Ayrıca, yapı kabuğunun termal nitelikleri ve malzeme özellikleri de artırılarak, binanın üreteceği CO 2 emisyoununu azaltmak ve ısı kayıplarını sınırlandırmak mümkün olmaktadır (CSH, 2008, 4). Amerika ve İngiltere gibi dünyada etkin bir role sahip ülkeler, enerji kullanımını optimize eden tedbirler ile, konut ve işyeri kullanıcılarına daha az fatura ile ısınan mekanlar ve aynı zamanda, daha sürdürülebilir bir yaşam sunmaktadırlar (

No abstract

This paper will discuss the field of Architectural Creative Practice Research (ACPR) with a view to understanding what architects actually do in practice and how what they do may be translated into creative practice research. It argues that, since it is an entrepreneurial profession, a lot of what architects do is talk, but that we do not usually think of talking as a design skill or research method.   However, talking about architecture is not just words. Not only can it can inform the production of built form, it can allow for nuanced and diverse views of practice to be shared and developed.   This paper will argue that talking about architecture (and not simply drawing it or writing about it) can help us to develop greater understandings of both the role of the architect in practice and the diverse opportunities that an architectural response to creative practice research may provide.

N/A