Η «πολιτεία», ως προϊόν της ανθρώπινης βούλησης, συνυφαίνει τα ποίκιλα και ανταγωνιστικά συμφέροντα των μελών της, περιορίζοντας, κατά κανόνα, την ανάπτυξή τους και προτάσσοντας, κατ’ αυτόν τον τρόπο, την «ευημερία» της και το «κοινό καλό». Ήτοι, πρωταρχικής σημασίας για την κοινωνία σκοπός αποτελεί η ορθή εκτίμηση και εξισορρόπηση των αντικρουόμενων συμφερόντων με την έκφραση ενός συμβατικού «νομοθετικού» αποτελέσματος. Έτσι, κάθε διάταξη δικαίου κατατείνει, θεωρητικά τουλάχιστον, στην εκπλήρωση του δημόσιου συμφέροντος. Ωστόσο, ο νομοθέτης σε μια προσπάθεια διασφάλισης μείζονων κρατικών σκοπών, οι οποίοι ενδεχομένως θα ανακύψουν ενώπιον του εφαρμοστή του δικαίου, επιτρέπει την παρείσφρηση της έννοιας του δημόσιου συμφέροντος καθεαυτήν εντός των νομοθετικών κειμένων, ιδίως με τον μανδύα του περιορισμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, το έως τώρα πολιτικο-φιλοσοφικής προέλευσης δημόσιο συμφέρον αποκτά και την ιδιότητα νομικής έννοιας.Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελεί το δικαίωμα στην προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα. Το γενικό νομοθετικό πλαίσιο για την άσκησή του αφενός μεν παρέχει ένα σύνολο από δικλείδες ασφαλείας και εγγυήσεις, αφετέρου δε, εμπεριέχει την έννοια του δημόσιου συμφέροντος καθώς και άλλων παράγωγων εξ’ αυτής εννοιών, ως περιορισμό. Ωστόσο, μια τέτοια «αόριστη» επέμβαση προκαλεί σημαντικά ερμηνευτικά ζητήματα. Ειδικότερα, το ερώτημα που τίθεται είναι αν οι βασικές έννοιες και αρχές του πλαισίου για την προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα είναι αρκετά ισχυρές, προκειμένου το υποκείμενο των δεδομένων να αντιταχθεί στον αόριστο χαρακτήρα του δημόσιου συμφέροντος και στους μείζονος σημασίας σκοπούς, που επιχειρεί, κατ’ αρχήν, να διασφαλίσει.Το γενικό πλαίσιο προστασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα συνιστά πλέον ο Κανονισμός 2016/679, πρωταρχικός σκοπός του οποίου αποτελεί η προσαρμογή του δικαιώματος στις νέες τεχνολογικές εξελίξεις αλλά και η επίτευξη ενός υψηλού επιπέδου εναρμόνισης των κανόνων μεταξύ των κρατών μελών. Παρ’ όλα αυτά, βασικό χαρακτηριστικό του αποτελεί η χαλαρότητα των διατάξεών του, ιδίως λόγω των συνεχών παραπομπών στην εθνική νομοθεσία και της πρόβλεψης, σε κρίσιμες διατάξεις, αόριστων νομικών εννοιών. Η έννοια του δημόσιου συμφέροντος δημιουργεί τον κίνδυνο της ανισχυροποίησης των επιδιωκόμενων διασφαλίσεων λόγω της υπερβολικής διεύρυνσής του, τόσο από τον εθνικό νομοθέτη όσο και από τον υπεύθυνο επεξεργασίας. Αν και η επιλογή αυτή του νομοθέτη να εισαγάγει την έννοια του δημόσιου συμφέροντος εντός του κειμένου του Κανονισμού 2016/679 φαίνεται να είναι συνειδητή, ούτως ώστε να διασφαλιστεί επαρκή ελαστικότητα και προσαρμοστικότητα των ενωσιακών επιταγών, η πρόβλεψή της ως περιορισμός, ενδεχομένως, να έρχεται σε αντίθεση με βασικές αρχές του δικαίου περί προστασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα.Περαιτέρω, η αποδυνάμωση της προστασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα οξύνεται ακόμα περισσότερο και από το «δημόσιο συμφέρον στη δημόσια ασφάλεια». Η διαφύλαξη της δημόσιας ασφάλειας επιτάσσει την υιοθέτηση πρόσθετων περιοριστικών για την προστασία των δεδομένων μέτρων, προωθώντας, μολαταύτα, ένα χαμηλότερο του γενικού πλαισίου επίπεδο προστασίας. Ωστόσο, ο αόριστος χαρακτήρας της έννοιας της δημόσιας ασφάλειας δεν είναι το μόνο ζήτημα που διακυβεύει την προστασία των φυσικών προσώπων. Η άρρηκτα συνδεδεμένη φύση της με άλλες αόριστες έννοιες, που αναφύονται, ιδίως κατά την άσκηση των αστυνομικών αρχών αποδυναμώνουν επιπλέον την προστασία του δικαιώματος.Παρά ταύτα, το δίκαιο της προστασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα παρέχει, κατά ένα μέρος, τις κατάλληλες διασφαλίσεις, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η αοριστίας της έννοιας του δημόσιου συμφέροντος.