Bu çalışmada, Türkiye’de ilkokulda kaynaştırma eğitimi üzerine yapılan lisansüstü tezlerin demografik, tematik ve yöntemsel açılardan incelemek amaçlanmıştır. Nitel araştırma yöntemi ile yürütülen çalışmada dahil etme ölçütlerini karşılayan 109 adet teze ait veriler doküman analizi tekniği ile toplanmış, betimsel analiz ile analiz edilmiştir. Çalışma sonunda, ilkokulda kaynaştırma konusunda yaygın olarak yüksek lisans düzeyinde tezin yapıldığı; 36 farklı üniversitede yapılan tezlerin anabilim dallarının da çeşitlilik gösterdiği sonucu elde edilmiştir. Tezlerin yoğun olarak eğitim/müdahale ve görüşler temalarında gerçekleştirildiği, aileler ve tükenmişlik temalarında en az sayıda tezin gerçekleştirildiği sonucuna ulaşılmıştır. Nicel araştırma yöntemi ile yürütülen çalışmaların ağırlıklı olduğu; bu çalışmalar içinde deneysel desenle yapılan çalışmaların sınırlı olduğu sonucuna ulaşılmıştır. Deneysel çalışmaların içerisinde sıklıkla yarı deneysel desen tercih edilirken, deneysel olmayan çalışmalar içerisinde tarama deseninin tercih edildiği görülmüştür. Nitel araştırma yöntemi ile yürütülen çalışmaların büyük kısmında, çalışmanın hangi desenle yürütüldüğü belirtilmemiştir. Karma yöntemle yürütülen çalışmalarda son yıllarda artış olduğu belirlenmiştir. Tezlerin çalışma gruplarını ağırlıklı olarak öğretmenlerin oluşturduğu görülmüştür.

Selçuklular, Beylikler ve Osmanlıya geçiş dönemini içine alan Eski Anadolu Türkçesi, Oğuzcaya dayalı ilk yazı dili olarak 13. ve 15. yüzyıllarda ortaya çıkmıştır. Bu dönemde yazılan eserlerin temalarını yalnızca edebî konular oluşturmamaktadır. Din, tasavvuf ve aşk dışında çeşitli temalarla örülü çok sayıda eserin yazıldığı bu dönemde tıp konulu eserler de önemli bir yere sahiptir. Tarihsel perspektiften bakıldığında tıbba dair terimlerin Türk yazı dilleri içinde Göktürkler döneminde ortaya çıktığı, bilgi birikimi ve uygulama alanlarının artmasıyla Uygurlar döneminde ilk yazılı kaynakların verilmeye başlandığı görülmektedir. Karahanlı dönemiyle birlikte tıp metinlerine duyulan yoğun ilgi özellikle 15. yüzyılda daha da artmış, Türk hekimleri başta olmak üzere tıp alanında çok sayıda isim yetişmiş, bu isimlerin artışına paralel olarak alana ait metinlerin sayısında da artış gözlemlenmiştir. Çalışmanın konusunu oluşturan Manẓūme-i Ṭıbb isimli mesnevi Eski Anadolu Türkçesiyle yazılmış bir tıp metnidir. Eser üç varaktan oluşan kısa bir mesnevidir. 15. yüzyılda yetişmiş, musahibi olduğu hükümdara yakın olacak kadar saygı duyulan ünlü hekimbaşı Ahî Çelebi tarafından kaleme alınmıştır. Belirlenebildiği kadarıyla Türkiye ve Türkiye dışında toplam sekiz nüshası bulunan eserin bu yazıdaki neşri için bütün nüshalar dikkate alınmış ve bu nüshalardan hareketle bir metin neşri hazırlanmıştır. Böylelikle bazı nüshalarda tespit edilen eksiklikler ve vezne bağlı kalınmadan yazılan beyitler tamir edilerek okuyucuya sunulmuştur.