Turkey has been fighting against Coronavirus since March of 2020. During this period, healthcare workers who have been at high risk of becoming infected and transmitting the virus to their relatives were prohibited from resignation and going abroad. In the context of these prohibitions, this study aims to reveal how the stress levels and compulsory citizenship behaviors of healthcare workers were affected during the early stages of pandemic. According to the results of the study, middle-level stress, low-medium compulsory citizenship behavior, and high dissatisfaction with the income level and working conditions have been identified among healthcare workers. In addition to this, intention to quit or stay in job has not been changed during the first three months of the pandemic.

Engelli hizmetlerinin yerel ölçekte belediyeler tarafından verilmesi 1990'lı yıllardan sonra sosyal belediyecilik anlayışı ile yaygınlaşmış ve 2005 yılından itibaren yasal düzenlemeler yapılmıştır. Bu tarihten itibaren belediyelerin engelliler, yaşlılar, yoksullar, kadınlar, çocuklar gibi dezavantajlı gruplara sosyal politikalar bağlamında sundukları hizmetlerin niceliğinde ve niteliğinde artış görülmektedir. Bu düzenlemeler kapsamında sosyal bütçede engellilere yönelik hizmetlerin yürütülmesi ve engelli merkezleri oluşturulması, engellilere yönelik ayni ve nakdi yardımların verilmesi sağlanmıştır. Bu araştırmada, söz konusu anlayışa paralel olarak Türkiye'de yer alan otuz büyükşehir belediyesinin engellilere yönelik sunduğu hizmetler kapsamlı bir şekilde incelenmiş ve karşılaştırmalı bir analiz yapılmıştır. Sunulan hizmetler tespit edilirken büyükşehir belediyelerinin kurumsal internet siteleri ve bu konuda literatürde yapılmış çalışmalar detaylı bir şekilde incelenmiştir. Elde edilen verilerin analizinde; nitel araştırmalarda sıklıkla kullanılmaya başlanan MAXQDA programı kullanılarak içerik analizi yapılmıştır. Yapılan analiz sonucunda ise, belediyelerin hizmetlerinin belirli kategorilerde toplandığı ancak her hizmeti her belediyenin vermediği yani hizmetler bakımından eşit bir dağılımın olmadığı tespit edilmiştir.

Many personal factors can also be effective in people's decision to migrate in addition to environmental factors. Having individualistic or collectivist tendencies is thought to be one of these factors. In this study, we will examine the relationship between the willingness of young people between the ages of 18-30 living in Turkey to migrate and their individualism-collectivism tendencies towards migration. The level of life satisfaction, which is one of the personal factors thought to be effective on the desire to migrate, was determined as the mediating variable in the research. Consistent with the prevailing trend in the literature, the main hypothesis of the research is that young people with high individualistic tendencies and young people with low life satisfaction will have a higher desire to migrate. As a result of the research, these hypotheses were confirmed. For collectivist youth, it was determined that being married and having children increased their desire to migrate. This result shows that the probability of migration is not high only for people that are classically associated with migration, such as having individualistic traits and low life satisfaction, being single and young. For the collectivist youth who attach importance to values such as family, tradition, and social solidarity, the effect of establishing a family increases the desire to migrate is due to lowering the emotional and social costs of being separated from the community.

Gelişmekte olan ülkelerin çalışma yaşamında en önemli sorunlardan biri çocuk işçiliğidir. Yoksulluk başta olmak üzere toplumun kültürel, sosyal ve ailevi nedenlerin yol açtığı karmaşık bir problemdir. Çocuk işçiliği Uluslararası Çalıma Örgütü’nün 182 Sayılı çocuk işçiliğinin en kötü formunun yasaklaması sözleşmesi sonrasında küresel düzeyde önemli ölçüde azalmıştır. Ne var ki, COVID-19 Pandemisiyle yaşanan sağlık, ekonomik, sosyal ve insani krizin etkisiyle tekrar yükselişe geçmiştir. Bugün dünyada fiziksel, sosyal ve ruhsal gelişimini henüz tamamlamamış olan yaklaşık 160 milyon çocuk, uluslararası standartlara uymayan şartlarda çalıştırılmaktadır. Bu çalışma COVID-19 Pandemisinin çocuk işçiliğini nasıl ve ne ölçüde etkilediğini incelemekte, çalışan çocukların virüsle birlikte “çocuk işçiliğinin en kötü biçimine” maruz bırakıldığını, çocuk işçiliğini ortadan kaldırılmasında çocuklar ve aileleri için sosyal korumayı sağlayabilecek daha uzun vadeli bir strateji geliştirmesinin gerektiğini ileri sürmektedir.

Savaşlar, siyasi çatışmalar, ekonomik krizler, salgın hastalıklar insanları ekonomik, sosyal, psikolojik olarak derinden etkileyen olağanüstü süreçlere işaret etmektedir. Bu olumsuz şartların neden olduğu zor çalışma koşullarının, bireylerin çalışma disiplinleri, işe bakış açıları, iş tatminleri ve mutlulukları üzerinde olumsuz etkileri olurken, tükenmişlik durumunu da tetikleyici etkileri bulunmaktadır. Nitekim son dönemlerde insanlığın yakından tecrübe ettiği COVID-19 salgını birçok sektörü olumsuz etkilemiştir ve bu sektörlerin başında hiç şüphesiz uzaktan çalışmanın mümkün olmadığı havacılık sektörü gelmektedir. Pandeminin kendisinin ve beraberinde getirdiği çalışma koşullarının tükenmişliği tetikleyen bir durum oluşturması, hâlihazırda zaten iş yükünün ve stresin yoğun olduğu havacılık sektöründe bu durumun daha da artmış olması ve hava yolu ulaşımının pandemilerin yaygınlaşmasında önemli bir payının olması nedeniyle bu çalışmada havacılık sektöründe çalışanların tükenmişlik