This study analyzes the relationship among high school students' tendencies toward violence, self-esteem, and competitive attitudes. It was conducted in Fethiye, Muğla, between September 2013 and January 2014. The population of the study consisted of 6,531 students from 11 high schools. The participants were determined using stratified random sampling, and the study data were collected from 1,600 students. A personal information form, the Violence Tendency Scale, the Competitive Attitude Scale, and the Coopersmith Self-Esteem Scale were used as data collection tools. In this study, the rate of the participants who were exposed to violence was 15.4%. Of them, 46.2% said that one of their family members was violent toward them, while 27.3% said that their teachers had been violent toward them. Of the participants that were exposed to violence, 55.8% reported psychological violence, 27.3% reported physical violence, and 10.8% reported sexual violence. In the study, tendency toward violence is a dependent variable, while competitive attitude and self-esteem are independent variables. Family type, exposure to violence, and demographics are control variables. Age, class, school, family attitude, and exposure to violence are the variables that created significant differences in the tendency for violence. The present study showed that there was an inverse and weak yet significant relationship between the students' tendencies toward violence and competitiveness ( r = -.169), and a positive and weak relationship between tendency toward violence and self-esteem ( r = .238). Also, there was an inverse and low-level significant relationship between competitiveness and self-esteem ( r = -.121). The variables which affect the tendency toward violence are gender, exposure to violence, competitiveness, age, self-esteem, and extended family type in a descending order regarding their importance. The predictive power of the variables on the tendency toward violence was 16.8%, which is not statistically significant.

No abstract

Turkey is a country where, between Eeastern and Wwestern culture, recently divorce rates are increasing. This study was conducted to investigate the reasons for divorce and the characteristics of families who appealed for divorce. In this study, the divorce court cases filed in 2010 were examined as retrospective. Three hundred thirty-six case files could be accessed and content analysis was done. The findings showed that 60.1% of all appeals were made by women, and the marriage duration of 41.9% of couples was between 1 and 6 years. The reasons were determined that 48.4% of cases were fighting/conflict, 38.7% were psychological violence, 19.4% were financial problems, 18.5% were nonmarital relationships, and 12.9% were alcohol/drug abuse. The custody of 69.1% of children below age 18 was given to the mother. However, only half of these mothers received alimony. As a consequence, violence continues to be an important reason in divorce, and family counseling services should be more effective in Turkey. This study will contribute to understand the causes of increasing divorces and to development of family counseling services.

Bu araştırmada erken dönem uyumsuz şemalar ile depresif belirti ve öz-duyarlık arasındaki ilişki incelenmiştir. Çalışmada Sosyo-Demografik Bilgi Formu, Young Şema Ölçeği Kısa Form-3, Beck Depresyon Ölçeği ve Öz-duyarlık Ölçeği kullanılmıştır. Araştırmaya katılan 365 üniversite öğrencisinin %69.9’unun kadın ve %66’sının 1. sınıf olduğu tespit edilmiştir. Erken dönem uyumsuz şemalara ait toplam puan ve duygusal yoksunluk, başarısızlık, karamsarlık, sosyal izolasyon/güvensizlik, duyguları bastırma, onay arayıcılık, iç içe geçme/bağımlılık, ayrıcalıklık/yetersiz özdenetim, kendini feda, terk edilme, kusurluluk, cezalandırılma ve tehditler karşısında dayanıksızlık alt boyutları ile depresif belirtiler arasında pozitif yönde istatiksel anlamda ilişki tespit edilmiştir. Ayrıca erken dönem uyumsuz şemaların toplam puanı ile öz-duyarlık toplam puanı, öz-sevecenlik, öz-yargılama, paylaşımların bilincinde olma, izolasyon, bilinçlilik ve aşırı özdeşleşme alt boyutları arasında anlamlı düzeyde ve negatif yönde ilişki tespit edilmiştir.

Amaç: Araştırma genç erişkinlerde çocukluk çağı travmaları, yalnızlık ve öfke ifade tarzları arasındaki ilişkiyi belirlemek amacıyla yapılmıştır. Gereç ve Yöntem: Araştırma modeli betimsel ve ilişkisel tiptir. Çalışma grubunu Haliç Üniversitesi’nde 2019-2020 Eğitim-öğretim döneminde öğrenim görmekte olan, araştırmaya gönüllü olarak katılan 370 üniversite öğrencisi oluşturmaktadır. Araştırmada Sosyo-Demografik Bilgi Formu, Çocukluk Çağı Travmaları Ölçeği, UCLA Yalnızlık Ölçeği ve Öfke İfade Tarzı Ölçeği veri toplama aracı olarak kullanılmıştır. Bulgular: Araştırmada genç erişkinlerin %64,9’unun kadın, %72,4’ünün 20 yaş, %24,9’unun aile içinde kayıp yaşadığı ve %84.9’unun bebeklik/çocukluk dönemi bakımını ailesinin üstlendiği belirlenmiştir. Genç erişkinlerin çocukluk çağı travma toplam puanı (x ̅=40.65; ss=11.42), öfke ifade tarzı toplam puanı (x ̅=76,29; ss=14,77) ve yalnızlık puanı (x ̅=35.89; ss=9.43) olarak tespit edilmiştir. Sonuç: Araştırma sonucunda, genç erişkinlerin çocukluk çağı travmalarının yalnızlık ve öfke ifade tarzları arasında pozitif yönde anlamlı düzeyde ilişki saptanmıştır. Artan çocukluk çağı travmaları ve öfke dışa vurumu olarak saldırganlık içeren davranışlar bu konuyla ilgili olan araştırmaların arttırılmasının önemini göstermektedir. Araştırmanın sonuçları psikoloji bilimine katkı sağlayacak ve ileride yapılacak benzer çalışmalara yol gösterici olacağı düşünülmektedir.