The space environment is extremely hostile to the spacecraft but also to the equipment it carries. The materials which are used to the external side of the spacecraft, the solar panels, the sensors, and the electronics circuits, suffer greatly from their exposure to it. Extreme temperatures, ultraviolet radiation, ionizing radiation from solar proton events and cosmic rays, atomic oxygen in LEO, as well as collisions with micrometeoroids and space debris are factors that degrade the stuff, multiply the mission cost, and increase the risk. Therefore, the state-of-art of material technology is needed. In this study, a set of materials and technologies are presented, which reduce the above-mentioned risks. Extreme temperatures, ultra-vacuum, atomic oxygen, and high-energy radiation including particles as well as energy sources (X- and gamma rays) are potential extreme exposure conditions. Testing and qualification of materials exposed to these extreme conditions is a difficult task, to enable the design and manufacturing of high-endurance reliable components to be used in the world’s most sophisticated satellite and spacecraft components, as well as in future endeavors into the vicinity of the Solar System.

The object of this study is space surveillance activity and the information systems involved for actors and national security organizations. Near and Deep Space Surveillance areas are presented, the former dealing with artificial objects and the latter the inner planetary system, including asteroids and its exploration and exploitation. (Near Space includes the upper layers of the atmosphere (thermosphere, exosphere) and the magnetosphere up to the limits of the magnetopause (6–15 RE). Deep Space refers to the space after the magnetopause and practically up to the limits of the Kuiper belt, about 50 A.U.) Due to the different matter of each area, the two sectors cannot have a common system for surveillance. The ever-increasing interest in natural resource extraction from the asteroid belt, the Moon, and Near-Earth Objects, combined with the explosive growth of the number of satellite commercial applications, makes the development and interconnection of the two distinct sector systems a necessity. This study describes the surveillance systems, the available technologies and methods, and develops a comprehensive oversight proposal.

Η μελέτη αυτή εξετάζει από γεωστρατηγικής απόψεως την χρήση των διαστημικών συστημάτων, αφού έχει προηγηθεί ησχετική συστημική γεωπολιτική ανάλυση καθώς και η παράθεση παραίτητων για την κατανόηση τεχνικών στοιχείων, από τους δρώντες στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή (Ε.Μ.Α.), τηνΤουρκία και το ελληνικό υποσύστημα: Ελλάς – Κύπρος. Η εξέταση αυτή περιορίζεται στα διαστημικά συστήματα που στοχεύουν στην πρόσκτηση και διακίνηση επίγειας στρατιωτικής πληροφορίας στο υπό εξέταση γεωπολιτικό σύστημα. Ο όρος «επίγεια στρατιωτική πληροφορία» αναφέρεται σε συλλογή στοιχείων που αφορούν οποιοδήποτε συμβάν ή κατάσταση θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την ασφάλεια και την λειτουργία του κράτους και απαιτεί την ενεργοποίηση των θεσμικών μηχανισμών ασφαλείας καθώς και την απαραίτητη κυβερνητική δράση προκειμένου να εξασφαλιστούν τα ζωτικά συμφέροντα του. Η διατριβή καταλήγει στο συμπέρασμα της εντάξεως αυτών των συστημάτων σε ένα πλαίσιο λειτουργίας κάτω από ένα ενιαίο κέντρο διαχειρίσεως και διανομής των προσκτηθεισών πληροφοριών και μεταδόσεως ή αναμεταδόσεως κρατικών επικοινωνιών. Στόχος είναι η ενίσχυση του τομέα της εγκαίρου προειδοποιήσεως, η χρήση τους ως απαραίτητου εργαλείου για την ανάλυση της περιφερειακής καταστάσεως στα θεσμικά όργανα και στα διαπιστευμένα ινστιτούτα. Μέσω αυτού τουκέντρου θα μπορεί να εποπτευθεί άμεσα και αποτελεσματικότερα η τήρηση της εφαρμογής μέτρων εμπιστοσύνης και θα ενισχυθεί η υποστήριξη του έργου των αρμοδίων υπουργείων για εξωτερικά και εσωτερικά θέματα καθώς και η διπλωματική δράση του ελληνικού υποσυστήματος. Τέλος θα διασφαλίσει την ασφαλή επικοινωνίακαι τον διαμοιρασμό των πληροφοριών μεταξύ των δύο πόλωντου ελληνικού υποσυστήματος καθώς και των συμμάχων τους.