Heritage is a highly malleable concept that is constantly in flux and whose substance and meaning are continuously being redefined by society. From such a dynamic perspective, it is inevitable that new approaches and practices have developed for dealing with heritage in the context of planned development. While most scholars acknowledge the existence of various heritage approaches, one of the major defining features is often neglected: their distinctive outlook on spatial dynamics. In this article, the shifting role and purpose of heritage conservation in Dutch spatial planning is analysed. A conceptual framework is introduced that frames three approaches to the planning treatment of heritage; the sector, factor and vector approach, respectively. Although these approaches have developed in a historical sequence, the new did not replace the old but rather gained ground amongst different actors. Thus, three quite different ways of treating the past in the present now coexist in Dutch planning practice. Although this coexistence can raise conflict, we argue that contemporary heritage planning does not call for a one-size-fits-all approach, but rather for a mixed-mode model. ARTICLE HISTORY

No abstract

No abstract

No abstract

van Dallas (Texas) vertelde dat de stad straks als enige ter wereld niet een, maar drie bruggen van 'starchitect' Santiago Calatrava zou hebben. De teleurstelling was groot toen ze gewezen werd op de bruggen in de Haarlemmermeer. Over de zin en onzin van de wereldwijd oprukkende spektakelarchitectuur.Je kunt er sinds 'Bilbao' eigenlijk niet meer omheen: spectaculaire onorthodoxe gebouwen ontworpen door architecten als Santiago Calatrava (1951), Frank Gehry (1929) en Daniel Liebeskind (1946. Iconisch, wat is dat?Labels als symbolisch, iconisch en signatuur worden te pas en te onpas gebruikt om architectuur mee te duiden. Het abstracte karakter van deze termen maakt het echter lastig om grip te krijgen op wat er precies mee bedoeld wordt. Een bijkomstig probleem is dat bij het beschrijven van architectuur een esthetisch oordeel vrijwel onvermijdelijk is, waardoor dit een essentieel onderdeel van dit soort labels blijkt te zijn. Wanneer wetenschappelijke en vakliteratuur wordt geraadpleegd, blijken strikte definities moeilijk te vinden. Wat in ieder geval duidelijk is, is dat het om gebouwen met een extra lading of betekenis gaat.De term die in dit opzicht het duidelijkst is, is 'landmark', zoals Kevin Lynch die begin jaren zestig definieerde. Een landmark is een opvallend gebouw dat je zou gebruiken in een routebeschrijving: "bij de kerk links," of: "na de ophaalbrug rechtsaf." Het is een oriëntatiepunt, een letterlijk baken op je zogenaamde mentale kaart. Het hoeft echter geen symbolische betekenis te hebben, en daarin schuilt een belangrijk verschil tussen een landmark en iconische architectuur, die symboliek juist als essentiële eigenschap heeft.