Walka z niesprawiedliwością względem kobiet toczyła się na Dalekim Wschodzie od setek lat, jednak ich położenie uległo poprawie dopiero w pierwszych dekadach XX wieku. Bodźcem do usamodzielnienia się tamtejszych kobiet stały się liczne przekłady literatury europejskiej z końca XIX wieku. Głównym postulatem stawianym przez rzesze Chinek i Japonek było przyznanie kobietom praw wyborczych, co stało się możliwe dopiero pod koniec lat czterdziestych XX wieku. Mimo wszystko kobiety Dalekiego Wschodu nie zrezygnowały ze swoich dążeń, uzyskując szereg znaczących praw, między innymi majątkowych, spadkowych, a także w dziedzinie nauki i pracy. Polacy z zaciekawieniem przyglądali się walce Chinek i Japonek o równouprawnienie, co uwidoczniło się w artykułach publikowanych zarówno w Polsce, jak i zagranicą.

Największą możliwość zamanifestowania więzi z ojczyzną przez naszych rodaków stwarzała struktura organizacyjna polskiej opieki religijnej, tzn. sieć stałych i dojazdowych placówek duszpasterskich. Dzięki współpracy Episkopatu Polski i Francji, związku pracodawców francuskich w głównych skupiskach emigrantów polskich powstała trwała struktura duszpasterstwa polskiego. 13 maja 1922 roku powołano do życia Misję Polską Katolicką we Francji. Od samego początku duszpasterze polscy wywierali zasadniczy wpływ na organizowanie się wychodźstwa polskiego. Opierając się na utworzonych ośrodkach duszpasterskich, kapłani podjęli posługę duszpasterską wśród rodaków, inspirowali lokalne polskie stowarzyszenia do obrony społecznych interesów emigracji i umacniania polskości. Wszystkim tym wyzwaniom usiłowała sprostać PMK pod kierownictwem ks. rektora Wilhelma Szymbora. Skalę tych wyzwań egzemplifikuje m.in. dokument: Protokół z drugiego Zebrania Księży Polskich pracujących wśród wychodźstwa polskiego we Francji, odbytego dnia 15 listopada 1923 w lokalu Misji Polskiej w Paryżu. Kopia dokumentu znajduje się w Archiwum Polskiej Misji Katolickiej we Francji. Natomiast dokument oryginalny w formie maszynopisu przechowywany jest w Archiwum Archidiecezjalnym w Gnieźnie.

Problem pogłębiającego się ruchu emigracyjnego do Brazylii znalazł swoje odzwierciedlenie na szpaltach „Kurjera Lwowskiego”. Wychodźcy opuszczali kraj gromadami, dochodzącymi do kilkuset osób. Bezpośrednią przyczyną emigracji była trudna sytuacja ekonomiczna na ziemiach polskich i umiejętna agitacja na rzecz wychodźstwa agentów emigracyjnych. Początkowo emigracja objęła około 100. tys. osób, tworząc swoisty mit, tzw. „gorączki brazylijskiej”, której podstawą stała się wyobraźnia Polaków o bogatej i szczęśliwej Brazylii.