Wprowadzenie. Łagodne zaburzenia poznawcze (Mild Cognitive Impairment-MCI) to niejednorodny zespół kliniczny charakteryzujący osoby znajdujące się w wysokiej grupie ryzyka rozwoju zespołu otępiennego. Oznacza większe niż przeciętne osłabienie funkcji poznawczych związane z wiekiem, charakterystyczne dla stanu pomiędzy normą a otępieniem. Obraz kliniczny jest zróżnicowany w zależności od tego, która z domen poznawczych jest zaburzona w największym stopniu. Łagodne zaburzenia poznawcze mogą być skutkiem zmian zwyrodnieniowych lub naczyniowych, jak również zaburzeń psychicznych, urazów, chorób metabolicznych i in. W zależności od etilogii, w perspektywie czasu objawy mogą mieć charakter postępujący, stabilny, a nawet odwracalny. Ze względu na brak jednoznacznych dowodów na skuteczność leczenia farmakologicznego coraz większy nacisk kładzie się na wdrażanie metod pozafarmakologicznych. W szczególności istotne jest poszukiwanie metod, które potencjalnie działałyby jako czynnik ochronny przed pojawieniem się objawów otępienia. Do najbardziej efektywnych zalicza się trening funkcji poznawczych oraz podejmowanie aktywności fizycznej. Cel pracy. Niniejsza praca prezentuje podsumowanie dotychczasowych badań na temat zależności pomiędzy wysiłkiem fizycznym a łagodnymi zaburzeniami poznawczymi, w oparciu o bazę PubMed 2005-2017. Podsumowanie. Badania w znaczącej większości potwierdzają zależność pomiędzy aktywnością fizyczną a sprawnością czynności poznawczych w przypadku MCI, jednak ze względu na ograniczenia metodologiczne uzyskane wyniki są często niespójne oraz nieprecyzyjne.

Osteoarthritis is the commonest condition affecting joints. The number of patients suffer­ing from joint pain and progressive disability has been growing, especially in the most de­veloped countries. It is also the major cause of pain and deterioration of the patient’s quality of life, being among the 10 diseases worldwide, generating the highest social costs. Pain and disability, often leading to permanent disability entail numerous adverse consequences, not only of physical ones but also of psychological and social nature. The feeling of loneliness, helplessness and uselessness as well as anxiety and depression symptoms significantly affect the patient’s quality of life which should be perceived in multiple aspects in order to achieve the expected success in treatment. The need for holistic approach to frequently long-lasting treatment of a somatic condition, requiring treatment of concomitant mental disorders (anxiety, depression, etc.) is rarely implemented in practice, even if the disorders are properly diagnosed. However, good communication between the patient and the physician is a nonspecific factor in the course of treatment, which affects the patient’s motivation to undergo treatment and full adherence to physician’s recommendation. Re­gretfully. Despite the progress in the knowledge of the incidence of mental disorders and chronic conditions (including osteoarthritis) and implementation of this knowledge to standard medical procedures, in practice these recommendations are marginally followed, both by the therapists and patients themselves.

No abstract