Yaşam boyu sürdürülebilen olumlu düşünme becerileri, bireyleri psikolojik ve sosyal yönden olumlu etkileyerek bireylerin stres düzeylerinin azalmasına yardımcı olur. Bu araştırmada, bedensel engelli bireylerin olumlu düşünme becerileri ile algılanan stres düzeyleri bazı değişkenler açısından incelenmiştir. Araştırmada nicel araştırma yöntemlerinden tarama yöntemi kullanılmıştır. Çalışmanın evrenini Ankara ilinde yaşayan bedensel engelli bireyler, örneklem grubunu 186 bedensel engelli birey oluşturmaktadır. Araştırmada veri toplama araçlarından Kişisel Bilgi Formu, “Olumlu Düşünme Becerileri Ölçeği (ODBÖ)” ve “Algılanan Stres Ölçeği’nin (ASÖ)” kullanılmıştır. Veriler, SPSS 23.0 paket programı kullanılarak analize tabi tutulmuştur. Araştırmanın güven aralığı ,05 olarak belirlenirken verilerin normal dağılıma uyduğu tespit edilmiştir. Değişkenlerin analiz edilmesinde parametrik testlerden bağımsız örneklem t-testi kullanılmıştır. Bununla birlikte korelasyon analizi ile basit doğrusal regresyon analizinin kullanılmasıyla analiz kısmı tamamlanmıştır. İstatistiklerden elde edilen bulgularda aktif olarak spor yapan bedensel engelli bireylerin algılanan stres düzeyinin düşük olduğu görülmüştür. Aynı zamanda olumlu düşünme becerilerinin artmasıyla algılanan stres düzeyinin azaldığı elde edilen diğer bulgular arasında yer almaktadır. Sonuç olarak düzenli spor yapmak, bedensel engelli bireylerin algıladıkları stres düzeyini düşüreceğinden olumlu düşünme becerilerinin artacağını söylemek mümkündür.

COVID-19 salgınıyla dünya genelinde yüz yüze eğitim sisteminin yerini uzaktan eğitim sisteminin aldığı görülmektedir. Bu süreç uzaktan eğitimle yürütülen beden eğitimi ve spor dersinin verimliliği sorgulanır hale getirmiştir. Bu bakımdan araştırmada beden eğitimi ve spor öğretmenlerinin uzaktan eğitim sürecinde işledikleri derslerin verimliliklerinin incelenmesi amaçlanmıştır. Nitel araştırma kapsamında fenomenoloji deseni kullanılarak yürütülen araştırmada amaçlı örneklem yöntemlerinden maksimum ölçüt örnekleme metodu kullanılmıştır. Araştırmaya 14 beden eğitimi ve spor öğretmeni katılmıştır. Yarı yapılandırılmış görüşme tekniğiyle elde edilen verilerin analizinde içerik analizi kullanılmıştır. Araştırmada dersin uzaktan eğitim sürecinin verimliliğine, ders verimliliğini arttırmaya yönelik uygulamalara, uzaktan eğitimin tercih edilme durumuna ve son olarak uzaktan eğitime yönelik talep ve önerilerine ilişkin bulgulara ulaşılmıştır. Araştırmanın sonucunda etkileşimsizlik, öğrenci devamsızlığı, uygulamalı konuların işlenmesine elverişsiz olması, öğrencilerin bilgisayar ve internet erişimi bakımından farklılıklarının olması, öğretmenlerin uzaktan eğitime hazırlıksız olmaları ve teknopedagojik eğitim yetersizlikleri gibi nedenlerden dolayı uzaktan eğitimle yürütülen beden eğitimi ve spor derslerinin verimsiz olduğu sonucuna ulaşılmıştır.

Sportif başarının artırılması noktasında imgeleme yeteneğinin sıklıkla kullanılması ve geliştirilmesi sporcular açısından önemli bir yere sahiptir. Dolayısıyla araştırmada, temel olarak tekerlekli sandalye basketbol oyuncularının imgeleme düzeylerinin belirlenmesi amaçlanmıştır. Bunun yanı sıra imgeleme becerisinin yaş, cinsiyet, kardeş sayısı, spor yılı ve yerleşim türü gibi değişkenler bakımından incelenmesi amaçlanmıştır. Araştırma kapsamında örneklem grubunu tekerlekli sandalye basketbol branşından toplam 342 sporcu oluşmaktadır. Elde edilen veriler için SPSS 22 programı kullanılmıştır. Verilerin normal dağılım göstermesinden dolayı iki gruptan oluşan değişkenlere Independent Samples t test uygulanırken, iki gruptan fazla olan değişkenlere ise One-Way ANOVA testi uygulanmıştır. Gruplar arasındaki farklılıkların belirlenmesi amacıyla Bonferroni Post Hoc testi uygulanmıştır. Yapılan testlerin sonucunda; erkek oyuncuların MGUS alt boyutunda kadın oyunculara göre daha yüksek düzeye sahip oldukları tespit edilmiştir. Yerleşim türüne göre yapılan t test sonucunda; şehirde yaşayan sporcuların, büyük şehirde yaşayan sporculara göre Bİ, MÖİ ve MGUS alt boyutlarında daha yüksek düzeye sahip oldukları belirlenmiştir. Sporcuların yaş değişkenine göre imgeleme düzeylerinde bir farklılığa rastlanılmamıştır. Bununla birlikte 2 ile 7 arasında kardeşe sahip olan oyuncuların, tek çocuk olan oyunculara göre imgeleme düzeylerinin daha yüksek olduğu tespit edilmiştir. Son olarak spor yapma süresi altı yıldan fazla olan oyuncuların, 1-2 yıl spor yapmakta olan sporculara göre imgeleme düzeylerinde olumlu bir artış sağladığı elde edilen bulgular arasında yer almaktadır. Sonuç olarak araştırma grubunda yer alan sporcuların farklı demografik özelliklerine göre imgeleme düzeylerinin de değişkenlik gösterebileceği söylenebilir. Bu bilgilerden yola çıkarak araştırma sonucunda birkaç öneri getirilmiştir.