No abstract

Το παρόν άρθρο βασίζεται σε μια διευρυμένη αντίληψη των κρίσεων ως πρωταρχικά κοινωνικών φαινομένων. Εστιάζοντας στη λογοθετική δυναμική της ελληνικής κρίσης, προτείνει μια μεθοδολογική προσέγγιση που βασίζεται στη συγκριτική ερμηνεία των λόγων για την «κρίση» ως αναλυτική κατηγορία και κοινωνικό φαινόμενο, καθώς και στις συγκλίνουσες ή/και αποκλίνουσες αναφορές των βιωματικών μαρτυριών και της επιστημονικής αρθρογραφίας σχετικά με τις πολλαπλές όψεις της. Προσεγγίζοντας την ελληνική κρίση σημειολογικά, ως πεδίο διαμόρφωσης εννοιών και αντιλήψεων, ανατρέχουμε σε δημοσιεύσεις που υποδεικνύουν την πολυπλοκότητα των επιπτώσεών της στην καθημερινότητα, επιχειρώντας να αναδείξουμε τους τρόπους με τους οποίους το κοινωνικό στίγμα της κρίσης αποδίδεται στον επιστημονικό λόγο. Παράλληλα, αξιοποιώντας το πρωτογενές υλικό που έχει συγκεντρωθεί από τις Ομάδες Προφορικής Ιστορίας, αναζητούμε το αποτύπωμα της κρίσης στις μαρτυρίες και τους όρους διαμόρφωσης του συλλογικού αφηγήματος για την κρίση, υπό το πρίσμα των εγγενών χαρακτηριστικών της ελληνικής κοινωνίας και της κοινωνικής συνείδησης των μελών της.