Poszukiwanie zabytków to zjawisko dostrzegalne, lecz w dużej mierze błędnie interpretowane z perspektywy prawnej. Brak wymaganego prawem pozwolenia lub poszukiwanie wbrew warunkom takiego pozwolenia jest przestępstwem w myśl przepisu z art. 109c ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Jak pokazują dane statystyczne większość eksploratorów nie zdaje sobie sprawy z takiego wymogu, co w rezultacie generuje wysoki odsetek przestępczości niewykrytej. Ważne jest więc dla podnoszenia świadomości społecznej, by kwestie z tym problemem związane podnosić w jak najszerszym spectrum naukowej eksploracji.

Włóczęgostwo dzieci jest zagadnieniem o tyle ciekawym co poznawczo złożonym i enigmatycznym, toteż zasługuje na naukową uwagę. Celem artykułu jest przedstawienie problemu włóczęgostwa jako przejawu demoralizacji dzieci w świetle przepisów ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich w kontekście niesformalizowanej i niezinstytucjonalizowanej reakcji społecznej na to zjawisko. Reakcja ta to społeczny obowiązek, który wynika z wyżej wymienionej ustawy, a co do którego nie każdy ma świadomość. Skala problemu jest trudna do oszacowania, ze względu na trudności definicyjne. Nie mniej jednak zjawisko jest dostrzegane i identyfikowane jako problem. Wnioskiem podstawowym jest prawidłowa deklaracja postawy społecznej na problem włóczęgostwa dzieci.

Związek alkoholu z przestępczością to związek, który tyle samo co intryguje badaczy co przysparza im trudności w jego pełnym zrozumieniu. Stąd niezbędne jest podsumowanie i uporządkowanie aktualnego stanu wiedzy w tym zakresie oraz przywołanie najważniejszych badań empirycznych, których kompilacja może być punktem wyjścia do dalszych, poszerzonych badań w tym zakresie. Ostatecznie trudno jest przesądzić na tym etapie naukowych dociekań, czy alkohol wpływa decydująco na wzrost przestępczości. Pewne jest jednak, że ma on swój udział w kryminogenezie. Brakuje jednak badań, które wskażą jego faktyczny, mierzalny udział.