Pacjenci z objawową dysfunkcją węzła zatokowego to stosunkowo liczna grupa chorych, którzy, ze względu na nasilone objawy kliniczne, są poddawani zabiegowi implantacji stymulatora serca. Aktualna wiedza medyczna z dystansem odnosi się do korzyści ze stosowania stałej stymulacji serca w tej grupie chorych, zwłaszcza jeżeli rozpatruje się jej wpływ na ogólną przeżywalność pacjentów. Bezdyskusyjny pozostaje fakt korzystnego wpływu stymulacji na ograniczenie zgłaszanych przez pacjentów objawów klinicznych. Należy ze szczególną starannością kwalifikować pacjentów do tej formy terapii, a tym samym w sposób racjonalny zbilansować zyski wynikające ze stosowania elektrostymulacji z ewentualnymi niekorzystnymi następstwami, będącymi efektem przewlekłej stymulacji serca.

No abstract