Cel artykułu stanowi przybliżenie koncepcji dyplomacji prewencyjnej Narodów Zjednoczonych, przedstawianie działań mających zapobiec agresji w 1990, a także przedstawienie wpływu konfliktu na system sankcji Organizacji Narodów Zjednoczonych. Istotą artykułu jest zobrazowanie dyplomacji, jako potencjalnego mechanizmu umożlwiającego realizację zadań i celów ONZ. Odpowiednie wykorzystanie presji, nacisków i sankcji może wzmocnić mechanizm bezpieczeństwa zbiorowego. W przeciwieństwie do operacji wymuszania pokoju, koncepcja może pochłonąć znacznie mniejsze nakłady. Zwrócono uwagę nie tylko na niewystarczalność dotychczasowego systemu zapobiegania, w świetle konfliktu iracko-kuwejckiego, ale także w okresie poprzedzającym oraz pokonfliktowym. W ostatniej części pracy wyszczególniono implikacje niewłaściwego wykorzystania sankcji oraz przedstawiono sukcesora polityki zapobiegania stosowanej w latach dziewięćdziesiątych – koncepcję sankcji selektywnych.