The mortality rates of cancer patients decreased by ~1.5% per year between 2001 and 2015, although the decrease depends on patient sex, ethnic group and type of malignancy. Cancer remains a significant global health problem, requiring a search for novel treatments. The most common property of malignant tumors is their capacity to invade adjacent tissue and to metastasize, and this cancer aggressiveness is contingent on overexpression of proteolytic enzymes. The components of the plasminogen activation system (PAS) and the metal-loproteinase family [mainly matrix metalloproteinases (MMPs)] are overexpressed in malignant tumors, driving the local invasion, metastasis and angiogenesis. This is the case for numerous types of cancer, such as breast, colon, prostate and oral carcinoma, among others. Present chemotherapeutics agents typically attack all dividing cells; however, for future therapeutic agents to be clinically successful, they need to be highly selective for a specific protein(s) and act on the cancerous tissues without adverse systemic effects. Inhibition of proteolysis in cancerous tissue has the ability to attenuate tumor invasion, angiogenesis and migration. For that purpose, inhibiting both PAS and MMPs may be another approach, since the two groups of enzymes are overexpressed in cancer. In the present review, the roles and new findings on PAS and MMP families in cancer formation, growth and possible treatments are discussed.

No abstract

Patients with type 1 diabetes smoking cigarettes presented lower gingival sulcus bleeding and worse metabolic control of diabetes than nonsmoking patients.

PRACE ORYGINALNEprace oryginalneo riginal papers STRESZCZENIE Wstęp. Hemoglobina glikowana A1c (HbA1c) jest uznanym, standardowym wskaźnikiem oceny wyrównania metabolicznego cukrzycy i odzwierciedla ryzyko powikłań neurowaskularnych. Do typowych powikłań cukrzycy w jamie ustnej zalicza się przewlekłe i zaostrzone stany zapalne dziąseł i przyzębia, które same również zwiększają insulinooporność i zaburzają wyrównanie metaboliczne. Badania dowodzą, że istnieje wyraźny związek między stopniem wyrównania metabolicznego, wyrażonego oceną HbA1c a zdrowiem jamy ustnej u pacjentów z cukrzycą typu 1, przy czym im gorsze wyrównanie metaboliczne tym nasilenie objawów gingivitis większe, nawet przy dobrej higienie. W cukrzycy typu 1 rekomendowaną metodą leczenia jest intensywna funkcjonalna insulinoterapia (IFIT), w której dawka insuliny jest precyzyjnie szacowana względem aktualnego zapotrzebowania na insulinę. IFIT realizowana jest w formie wielokrotnych wstrzyknięć insuliny lub za pomocą osobistej pompy insulinowej. Cel. Porównanie akumulacji płytki nazębnej u dorosłych osób z cukrzycą typu 1 leczonych metodą wielokrotnych wstrzyknięć insuliny lub ciągłego podskórnego wlewu insuliny za pomocą osobistej pompy insulinowej. Materiał i metody. Do badania włączono 402 osoby (171 mężczyzn) z cukrzycą typu 1, w wieku 18-45 lat, z medianą trwania cukrzycy 12,5 roku. Dokonano pomiarów antropometrycznych, oznaczenia HbA1c, CRP, T-Chol. Przeprowadzono badanie stomatologiczne z oceną API. Grupę pacjentów podzielono w zależności od sposobu leczenia na MDI (wielokrotne wstrzyknięcia insuliny) oraz OPI (z osobistą pompą insulinową). Wyniki. Grupę OPI stanowiło 47% osób badanych. Charakteryzowali się: młodszym wiekiem, niższym BMI, niższym odsetkiem HbA1c, niższym stężeniem T-Chol i niższymi wartościami hs-CRP niż pacjenci z grupy MDI. Między grupami nie zaobserwowano różnic w zakresie płci i czasu trwania choroby; przy czym większość palaczy należała do grupy MDI. Wykazano dodatnią korelację API z wiekiem, HbA1c, T-Chol, hs-CRP, BMI. Leczenie OPI i płeć żeńska korelowała ujemnie API. W analizie regresji wieloczynnikowej niższa HbA1c i leczenie OPI były związane z niższym API niezależnie od wieku, płci, palenia papierosów i pozostałych czynników.Słowa kluczowe: cukrzyca typu 1, zapalenie dziąseł, płytka nazębna, wielokrotne wstrzyknięcia insuliny, ciągły podskórny wlew insuliny, osobista pompa insulinowa.

PRACE ORYGINALNEprace oryginalneo riginal papers STRESZCZENIE Wstęp. Do czynników ryzyka neurowaskularnych powikłań w cukrzycy typu 1 zaliczane są przewlekła hiperglikemia i czas trwania choroby, przy czym: hiperlipidemia, otyłość, insulinooporność, aktywność fizyczna, palenie papierosów, nadciśnienie tętnicze modyfikują przebieg choroby. Insulinooporność, początkowo kwestionowana w cukrzycy typu 1, nabiera w świetle aktualnych badań znaczenia nie tylko w związku z ryzykiem rozwoju powikłań neurowaskularnych, ale i szeregiem innych zaburzeń jak zespół metaboliczny czy zapalenie przyzębia. W patogenezie periodontitis duże znaczenie ma również stres oksydacyjny, zaburzający metabolizm fibroblastów dziąsłowych, co skutkuje obrzękiem i zaczerwienieniem tkanek. Dotychczas nie publikowano danych dotyczących związku insulinooporności ze stanem tkanek dziąseł w cukrzycy typu 1. Cel. Ocena związku zapalenia dziąseł z pośrednimi wykładnikami insulinooporności u osób z cukrzycą typu 1. Materiał i metody. Do badania włączono 328 osób (140 mężczyzn) z cukrzycą typu 1 w wieku 18-45 lat, z medianą trwania cukrzycy 13 lat. Stan dziąseł oceniono na podstawie badania klinicznego z oceną wskaźnika GI. Oznaczono na czczo odsetek hemoglobiny glikowanej, profil lipidowy, morfologię krwi obwodowej. Insulinooporność oceniono z użyciem wskaźników pośrednich: BMI, TG/HDL oraz eGDR. Wyniki. 50,1% grupy badanej stanowiły osoby z gingivitis. Grupa ta charakteryzowała się starszym wiekiem, większą ilością leukocytów krwi obwodowej, gorszym wyrównaniem metabolicznym cukrzycy oraz wyższym stężeniem cholesterolu całkowitego, frakcji LDL cholesterolu otaz trójglicerydów. Nie wykazano różnic w zakresie płci, palenia papierosów oraz czasu trwania cukrzycy. Analiza pośrednich wykładników insulinooporności wykazała w grupie z zapaleniem dziąseł wyższy wskaźnik BMI i TG/HDL oraz niższą wartość eGDR. W grupie z insulinoopornością wykazano wyższy wskaźnik zapalenia dziąseł GI. W całej badanej grupie wykazano dodatnią korelację wskaźnika zapalenia dziąseł z wiekiem, wykładnikami zapalenia, parametrami wyrównania metabolicznego cukrzycy oraz ocenianymi pośrednimi wykładnikami insulinooporności, BMI i TG/HDL. Wskaźnik GI korelował ujemnie z eGDR.