Tematem artykułu jest interpretacja reportażu Katarzyny Boni Ganbare! Warsztaty umierania w perspektywie studiów nad katastrofami. Autorka wykorzystuje badania Konrada Wojnowskiego z książki Pożyteczne katastrofy. Taka perspektywa pozwala zobaczyć w doświadczeniach Japończyków nie tylko straty, ale i pożytki oraz zastanowić się nad pozytywnymi aspektami kolejnych katastrof. Autorka czerpie inspirację z tekstu J.‑L. Nancy’ego After Fukushima: The Equivalance of Catastrophes. Francuski filozof nakazuje traktować katastrofy jako zjawiska typowe, których konsekwencje mają zasięg globalny, a następujący po nich kryzys zmienia spojrzenie na przeszłość i przyszłość. Autorkę interesuje m.in. przeżywanie żałoby przez bohaterów reportażu, którą rozumie zgodnie z koncepcjami Judith Butler i Vinciane Despret.

Monika Ładoń -dr hab., pracuje w Instytucie Literaturoznawstwa na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. Zajmuje się literackimi reprezentacjami choroby. Współredaktorka serii "Ars medica ac humanitas" . Ostatnio opublikowała książkę Choroba jako literatura. Studia maladyczne (2019).Idę mroczną galerią w sobie 1 W aham się, czy trzeba przedstawiać Jadwigę Stańczakową. Może nie tak dawne wydanie Dziennika we dwoje 2 oraz tomu Haiku 3 stanowi już wystarczającą rękojmię jej obecności w świadomości współczesnych czytelników. Z jednej strony -jeśli do przywołanych utworów dodamy jeszcze ważny film Parę osób, mały czas 4 -zasadne wydaje się twierdzenie, że istotnie mamy do czynienia z rosnącym zainteresowaniem osobą Stańczakowej. Z drugiej jednak -zważywszy na wciąż nieliczne ślady recepcji jej utworów 5 -wątpliwości budzi udział

No abstract

Soothing the Wounds