To jest performatywny tekst – zapis autoetnograficznego performance’u dotyczącego dydaktyki akademickiej. Pokazujemy dynamikę pracy podczas projektu „Autoetnografie studiowania”. Był to projekt dydaktyczny prowadzony przez kilka lat. Nasza prezentacja dotyczy najbardziej rozbudowanej i najowocniejszej jego realizacji w latach 2015/2016 (szerzej zob. Szwabowski, Wężniejewska 2017; Szwabowski 2019; Kaczmarczyk et al. [w druku]). W ramach projektu wykorzystano autoetnografię zarówno jako narzędzie dydaktyczne, jak również jako metodę badawczą. Studentki i studenci mieli stać się badaczami swojego życia (Richardson 2002) akademickiego – którym jesteśmy „życi”. Z odbiorców wiedzy przekształcić się mieli w jej producentów. Mieli przestać wyczekiwać, aż ktoś zacznie snuć im małe opowieści o tym, jakie ich życie jest i jak powinno wyglądać, opowieści o tym, kim są i kim powinni być, to znaczy: co powinni myśleć. Mieli spróbować spojrzeć na siebie okiem badacza, wyjść poza mury wytworzonego przez znaczenia świata, spróbować odczytać go i siebie w nim na nowo. Tekst został zaprezentowany na konferencji dotyczącej dydaktyki akademickiej. Zamiast przygotować typowy referat, postanowiliśmy pokazać, jak to się odbywało. Pokazać proces tworzenia znowu. Po raz kolejny. Tym razem jednak nie na papierze (nie w formie artykułu), lecz na żywo, z udziałem naszych ciał i towarzyszących nam emocji. To jedna z wielu opowieści. Powtórzenie – znowu inne (zob. Szwabowski 2019; Wężniejewska, Szwabowski 2017; Kaczmarczyk et al. [w druku]). Tekst składa się z opisu procesu jego tworzenia. Elementu performansu (wystąpienia na konferencji, któremu nadaliśmy formę przedstawienia teatralnego). Na zakończenie wyjaśniamy raz jeszcze nasze stanowisko odnośnie roli tekstu/przedstawienia oraz staramy się zwerbalizować emocje, które nam towarzyszyły, a także prezentujemy głosy innych osób.