This study analyzes the effects of supranational governance on the refugee crisis in the European Union (EU). The main argument is that the supranational institutions of the EU have often failed to adequately manage the refugee crisis according to its foundational principles of fair burden sharing and solidarity. This failure has gradually discredited the Union’s basic normative principles such as solidarity, hospitality, and respect for human rights. We show that the gaps between certain policies adopted at the Union level and the practices at the national level have widened, and this has led to a familiar defeat of the normative domain by realpolitik, following some central tenets of classical realism. We aim to show that in several areas of EU policy, as well as how individual states have responded to them, national interests and burden shirking, rather than sharing, have unfortunately prevailed.

İklim değişikliği nedeniyle ortaya çıkan şiddetli hava olayları, Covid-19 küresel salgını, Ukrayna’da savaş ve temel gıda fiyatlarının hızla artması, 2022 yılında 3,1 milyar insanı sağlıklı gıdayı karşılayamaz hale getirmiştir. Artan küresel eşitsizlikler, yoksulluk ve insan hayatının hemen her alanına yayılan sosyal güvensizlikler nedeniyle toplumsal sözleşme yeni meydan okumalar ile karşıya karşıyadır. Herkes için insana yakışır bir yaşamı garanti altına almanın asgari şartı olarak, eşmerkezli çemberlerin karşılıklı yükümlülüklerine dayanan yeni bir toplumsal sözleşme tasavvuru, mevcut tarımsal gıda sisteminin kırılganlıklarına ve savunmasızlıklarına nasıl yanıt verilebileceğine ilişkin somut bir çerçeve sunabilir. Bu çalışma, yeni bir toplumsal sözleşmenin, toplumun tüm bileşenlerinin ve daha geniş anlamda insanlığın refahını göz önünde bulundurarak devlet ve gıda şirketleri arasındaki ilişkileri yeniden tanımlaması gerektiğini savunmaktadır. İkinci olarak, çifte standartlı küresel ticaret sistemini ortadan kaldırmak için kuralların, normların, ilkelerin ve karar verme prosedürlerinin reforme edilmesi gerekliliğini vurgular. Son olarak, daha fazla tarımsal üretim tuzağına düşmek yerine, “birbirimize borçlu olduğumuz şeyin” açlığı, gıda güvensizliğini ve yetersiz beslenmeyi ortadan kaldırmak için kolektif olarak dayanıklı, sürdürülebilir ve eşitlikçi politikalar benimsemek olduğunu iddia ediyor.