Struma ovarii are rare ovarian tumors, of monodermal germ cell origin, containing predominantly thyroid tissue. They are typically benign unilateral pelvic masses. Among the rare cases of malignancy, the most common histological type is that of the papillary carcinoma. A definite preoperative diagnosis of these tumors is difficult to achieve since most imaging findings are generally nonspecific. A rare exception is the case of synchronous abnormal thyroid blood tests where an ovarian teratoma should be highly suspected, especially when no pathology of the thyroid gland coexists. Surgical excision is the mainstay of treatment. Taking into account that struma ovarii are mainly encountered in patients of a childbearing age, a conservative surgical approach is a reasonable option. We present the case of a 56-year-old woman who was diagnosed with both a primary and recurrent struma ovarii while investigating the incidental finding of elevated blood laboratory levels of the thyroglobulin (Tg).

Angiogenesis is essential for tumor growth and metastasis. It is controlled by multiple factors, one of the most important being vascular endothelial growth factor (VEGF). VEGF and p53 expression were evaluated in 16 hyperplastic polyps, 35 solitary tubular and tubulovillous adenomas, and 47 cases of sporadic colorectal carcinomas arising on the basis of preexisting adenomas, using immunohistochemistry. In parallel, angiogenesis was assessed by the Chalkley score (CS) method. VEGF positivity was detected in 19/47 carcinoma cases (40%). In the respective adenomatous part of the tumor, VEGF positivity was detected in 11/47 cases (23%). Carcinomas arising from VEGF-positive adenomas were mostly VEGF positive (10/11, 91%), whereas in 28/36 (78%) carcinomas arising from VEGF-negative adenomas VEGF expression was not detected. CS was higher in VEGF-positive compared with VEGF-negative carcinomas (9.1 +/- 1.8 and 7.8 +/- 2.3, respectively, p < 0.05), whereas there was no statistically significant difference between the CS in the VEGF-negative and VEGF-positive adenomatous part of the tumor (3.3 +/- 1.8 and 4.3 +/- 2.3, respectively). Nuclear p53 positivity was detected in 26/47 (55%) cases in the cancerous part and in 14/47 (29%) cases in the adenomatous part of the tissue, and no significant correlation with VEGF expression was observed. We conclude that VEGF associates with angiogenesis in colorectal cancer, and its pattern of expression in adenomas is maintained in the arising carcinomas. Further investigation is warranted to clarify whether these findings could be used as indicators of prognosis in screening programs or in patients with limited stage disease where the usefulness of adjuvant therapies with either cytotoxic drugs or inhibitors of angiogenesis is still unclear.

Έναν υποθετικό-υποψήφιο μηχανισμό για την χρονιότητα της λοίμωξης στην χρόνια ιογενή ηπατίτιδα αποτελεί η αδυναμία των ιντερφερονών να αναστείλουν πλήρως την αναπαραγωγή του ιού στα ηπατοκύτταρα. Οι IRFs (Interferon Regulatory Factors) παίζουν σημαντικό ρόλο στο δίκτυο δράσης των ιντερφερονών. Ο IRF-1 είναι ένας μεταγραφικός παράγοντας, που συμμετέχει στην Th1 και Th2 ανοσιακή απάντηση και συμβάλλει στην αντιμετώπιση των ιογενών λοιμώξεων, επίσης ασκεί αρνητική δράση στον κυτταρικό κύκλο και ανσταλτική δράση στην ογκογένεση. Ο IRF-2 λειτουργεί ανταγωνιστικά στον IRF-1 καταστέλλοντας τη μεταγραφή των ιντερφερονών, θεωρείται δυνητικό ογκογονίδιο. Ο σκοπός της παρούσας μελέτης είναι να διερευνηθεί η ενδοηπατική έκφραση του mRNA του IRF-1 και του IRF-2 σε ασθενείς με χρόνια ηπατίτιδα (HBV, HCV) και κίρρωση ήπατος σε σύγκριση με υγιή ηπατικό ιστό, όπως επίσης και στα περιφερικά μονοπύρηνα κύτταρα των ασθενών σε σύγκριση με φυσιολογικούς μάρτυρες. Επιπλέον στη μελέτη αυτή εξετάζεται η επίδραση της θεραπείας με IFNα έκφραση των IRF-1 και IRF-2 στον ηπατικό ιστο. Στους 59 ασθενείς μελετήθηκε η έκφραση του IRF-1 και του IRF-2 ενδοηπατικά και στα περιφερικά μονοπύρηνα κύτταρα πριν την έναρξη της χορήγησης της ιντερφερόνης. Στους 9 ασθενείς η έκφραση του IRF-1 και του IRF-2 ενδοηπατικά μελετήθηκε πρίν και μετά την χορήγηση της ιντερφερόνης. Για καλύτερη ερμηνεία και αξιολόγηση των αποτελεσμάτων μελετήθηκαν 8 υγιείς ηπατικοί ιστοί και PBMC φυσιολογικών μαρτύρων. Για την ανάλυση της έκφρασης mRNA του IRF-1 και του IRF-2 χρησιμοποιήθηκε το Quantum RNA classic II 18S Kit (Ambion-Austin, TX, USA), σύμφωνα με τις οδηγίες του κατασκευαστή. Η μέθοδος είναι ημιποσοτική και χρησιμοποιήθηκε το 18S rRNA ως εσωτερικός μάρτυρας. Παρατηρήθηκε σημαντικά χαμηλότερη η έκφραση του IRF-1 ενδοηπατικά στους ασθενείς με χρόνια ηπατίτιδα Β και C σε σύγκριση με τους υγιείς ηπατικούς ιστούς, ενώ ήταν σχεδόν απούσα στους κιρρωτικούς ασθενείς. Η ενδοηπατική έκφραση του IRF-2 ήταν παρόμοια στους ασθενείς και υγιείς ηπατικούς ιστούς. Παρατηρήθηκε δαιταραχή της σχέσης της ενδοηπατικής έκφρασης του IRF-1/IRF-2 στο σύνολο των ασθενών πριν την χορήγηση της ιντερφερόνης, οφειλόμενη στην μείωση της έκφρασης του IRF-1 κατά κύριο λόγο. Η χορήγηση της IFNα προκάλεσε σημαντική αύξηση της ενδοηπατικής έκφρασης του IRF-1 στους 5 ασθενέις με χρόνια ηπατίτιδα Β και 4 με κίρρωση ήπατος και αύξηση του λόγου έκφρασης του IRF-1/IRF-2. Τα αποτελέσματα αυτά μας επιτρέπουν να υποθέσουμε ότι η χαμηλή έκφραση του IRF-1 πιθανώς συμμετέχει στην ελάττωση της Τh1 ανοσολογικής απάντησης και την εμμένουσα φλεγμονή στους ασθενείς με χρόνια ιογενή ηπατίτιδα. Η απουσία έκφρασης IRF-1 σε συνδυασμό με υψηλά επίπεδα IRF-2 στους κιρρωτικούς ασθενείς αποτελεί ένδειξη αδρανοποίησης του μηχανισμού καταστολής όγκων, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη ηπατοκυτταρικού καρκινώματος. Η αύξηση της ενδοηπατικής έκφρασης του IRF-1 και η αποκατάσταση του λόγου έκφρασης IRF-1/IRF-2 πιθανόν να συνδυάζεται με τα κλινικά δεδομένα της ευεργετικής επίδρασης της χορήγησης της ιντερφερόνης στους ασθενείς με χρόνια ηπατίτιδα Β και C στην αναστολή της ίνωσης και ανάπτυξη της κίρρωσης και να αποτελεί έναν από τους μηχανισμούς που εμπλέκονυαι στην επίδραση αυτή.