Blokzinciri teknolojisindeki gelişmeler kısaca NFT olarak adlandırılan ve benzeri olmayan dijital varlıkları meydana getirmiştir. Genellikle dijital sanat eserleri olarak anlaşılsa da, NFT’lerin kullanılma potansiyeli olan alanlar bununla sınır-lı değildir. NFT’lere olan yoğun ilgi, beraberinde muhtelif hukuki tartışmaları getirmektedir. Bu tartışmalar içerisinde NFT’lerin eşya sayılıp sayılamayacakları meselesi başı çekmektedir. Bunun yanında, taşınır ve taşınmaz eşyaların tokenler ile temsil edildiği bir dijital mülkiyet tasavvuru öngören “tokenizasyon” kav-ramı da hızla gündemdeki yerini almaktadır. Almanya ve İsviçre’de kıymetli evrak hukuku alanında kripto tokenlerin önünü açan düzenlemelerden sonra, eşya hukuku alanında da bunun mümkün olup olamayacağı üzerine fikir yürütülmeye başlanmıştır. Ayrıca Lihtenştayn’ın mülkiyet hakkının tokenizasyonuna izin veren bir yasal düzenlemeye gitmesi dikkat çekicidir. Bununla birlikte, mevcut hukuk kurallarının gerek NFT’lerin eşya sayılması gerekse de mülkiyet hak-kının tokenizasyonu için elverişli olup olmadığı üzerinde durmak gerekmektedir.

İsviçre Medeni Kanunu evlilik birliğini koruyucu nitelikte genel bir önlem olarak eşlerin bilgi verme yükümlülüğünü düzenlemiştir. Evlilik birliğini daha çok hukuki ve ekonomik bir ortaklık modeli şeklinde ele alan İsviçre kanun koyucusu, sadakat yükümlülüğü içerisinde yer alan genel bilgi verme yükümlülüğü ile yetinmemiştir. Bunun ötesinde, her bir eşe diğerinin geliri, malvarlığı ve borçları ile ilgili bilgi talep etme ve bilgi vermekten kaçınılması halinde mahkemeye başvurma hakkı tanımıştır. Ancak bu hükmün İsviçre uygulaması bakımından salt bilgi talebi çerçevesinde başvuruda bulunmak için kullanılmadığı ve daha ziyade boşanma davalarında gündeme geldiği ifade edilmektedir. İsviçre Medeni Kanunu’nda yer alan evlilik birliğini koruyucu önlemleri genel itibariyle benimsemiş bulunan Türk kanun koyucusu, eşlerin bilgi verme yükümlülüğüne dair İsviçre Medeni Kanunu’na benzer bir düzenlemeyi kabul etmemiştir. Çalışmada öncelikle İsviçre Hukuku bakımından eşlerin bilgi verme yükümlülüğünün konusu, uygulanması ve kapsamı üzerinde durulmuştur. Sonrasında, bilgi verme yükümlülüğünün Türk Hukuku’ndaki yeri ele alınmıştır.

The European Union Digital Content Directive is an important regulation that aims to uniformize the contract law of the member states in the digital field. Another issue aimed with this directive is consumer protection in digital content or digital service contracts concluded between the consumer and the entrepreneur. The German Legislator has amended the German Civil Code within the framework of the adaptation of the Digital Content Directive to domestic law. The regulation, which came into force as of January 1, 2022, includes innovations that will open the classical understandings of contract law to discussion. In addition, new concepts that were not previously included in the German Civil Code but stipulated by the Digital Content Directive have also been transferred to the Law. In this study, it is aimed to deal with these regulations in the German Civil Code in general terms.

Taşınmazlar üzerindeki işlemlerin güvenilirliğini sağlamak bakımından tapu sicilinin güncelliğini koruması önem arz etmektedir. Bu bakımdan en çok sorun teşkil eden husus, tapu sicilindeki kayıtların gerçek hak durumunu yansıtmamasıdır. Tapu kayıtları ile gerçek hak durumunun birbirinden farklı olması pek çok sebepten kaynaklanabilir. Bunlardan birini, hukuki değerini kaybetmiş olan tapu kayıtlarının halen tapu sicilinde yer alması teşkil etmektedir. Hukuki değerini kaybeden kayıtların terkini, tapu sicilinin güncelliğini sağlamaya hizmet eden işlemlerden biridir. İsviçre kanun koyucusu, 2012 yılında yürürlüğe giren eşya hukukuna dair revizyonda, tapu müdürünün belirli durumlarda tapu sicilindeki kaydı re’sen terkin edebileceğine dair bir düzenlemeyi İsviçre Medeni Kanunu’na eklemiştir. Böylece hukuki değerini kaybeden kayıtların sicilden terkinini kolaylaştıran bir prosedürün yerleşmesi amaçlanmıştır. Türk Medeni Kanunu’nda ise, tapu memuruna re’sen terkin yetkisi veren açık bir düzenleme bulunmamaktadır. Bununla birlikte, muhtelif özel kanunlarda bilhassa şerhler bakımından belirli durumlara özgü olarak tapu memuruna re’sen terkin yetkisi verilmiştir. Ancak uygulamada tapu memurlarının kanunda açıkça belirtilen hallerde dahi re’sen terkin yoluna gitmediği görülmektedir. Tescilin şartları yönünden kanuna uygun olan fakat muhtelif sebeplerle yanlış girilen bilgilerin düzeltilmesi gerekmektedir. Düzeltme işlemi bakımından Türk ve İsviçre Medeni Kanunları benzer düzenlemelere sahiptir. İlgililerin yazılı rızaları olmadıkça, tapu memuru tapu sicilindeki yanlışlığı ancak mahkeme kararı ile düzeltebilmektedir. Kanun yalnızca basit yazı yanlışlıkları bakımından tapu memuruna re’sen düzeltme yetkisi tanımaktadır. Ancak bu hükmün de uygulama bakımından bir karşılığı olduğu söylenemez. Özellikle sık karşılaşılan, malikin ad-soyad ya da baba adı gibi bilgilerinin yanlış yazılmasına ilişkin olaylarda tapu müdürlüğüne ilgililer tarafından başvuru yapılması gerekmektedir. Bunun yanında, tapu kaydındaki yanlışlığın düzeltilmesi için dava açılması da mümkündür. Ancak bu tür davalarda Yargıtay’ın önce tapu sicili müdürlüğüne başvuruyu dava şartı olarak kabul etmesi sorun yaratmış ve konunun Anayasa Mahkemesi önüne gelmesine yol açmıştır. Anayasa Mahkemesi’nin hak ihlali kararı vermesiyle birlikte, tapu kayıtlarındaki yanlış yazımların düzeltilmesi için doğrudan dava açılması mümkün hale gelmiştir.