ÖzÇocuklar yaşamlarının büyük bir bölümünü aile içerisinde geçirmektedirler. Bu nedenle çocukların sağlıklı bir şekilde büyüyüp gelişmesinde anne ve babanın rolleri oldukça önemlidir. Aile üyelerinin rolleri yaşadıkları toplumun yapısından etkilenmektedir. Geçmişte çocuğun bakımından sorumlu temel kişinin annesi olduğu düşünüldüğünden, çocukların ebeveynleriyle olan ilişkilerine yönelik yapılan araştırmalar genellikle anne-çocuk ilişkisine odaklanmıştır. Oysa sağlıklı bir çocuk gelişimi için çocukların anne kadar babalarıyla da etkileşim halinde olmaları gerekmektedir. Babalık kavramı ve babanın rolleri geçmişten günümüze değişmiş ve gelişmiştir. Geçmişte otorite figürü olan ve evin geçimini sağlayan geleneksel, katı ve mesafeli babalık görünümü, günümüzde çocuğunun bakımını üstlenen, çocuğuyla oyun oynayan, arkadaşça vakit geçiren, modern babalık görünümüne dönüşmüştür. Babaların çocuklarının bakımına katılmasının çocuğun bilişsel, sosyal-duygusal, cinsel-rol ve kimlik gelişimi üzerine olumlu etkileri bulunmaktadır. Her ne kadar geçmişe göre günümüzde babalar çocuklarıyla daha çok ilgilenseler de bu durum hala istenilen düzeyde değildir. Çocuk sağlığı uzmanları, çocukların bakım ve gelişimlerini desteklemede babalarının katılımlarını arttırmak için fırsat yaratmaları gerekmektedir. Çünkü giderek artan araştırma sonuçları, babaların çocuklarının gelişimine annelerinden farklı ve genellikle tamamlayıcı yollarla katkıda bulunduğunu göstermektedir. Bu derleme çalışmasında, geçmişten günümüze değişen babalık rolü ve çocuk gelişimine katkılarına, baba-çocuk ilişkisini sağlamada hemşirenin rolüne ve konu ile ilgili sonuç ve önerilere yer verilmiştir.

Amaç: Emzirme sürecinde olan annelerin emzirme davranışlarını yönlendiren tutumlarının incelenmesi amacıyla uygulanmıştır. Yöntem: Tanımlayıcı ve kesitsel olarak planlanan araştırma, Haziran 2017-Haziran 2018 tarihleri arasında bir üniversite hastanesinde gerçekleştirilmiştir. Gönüllü 307 anne ile tamamlanan çalışmada 'Birey Tanılama Formu' ve 'Emzirme Tutumunu Değerlendirme Ölçeği' kullanılmıştır. İstatistiksel olarak tanımlayıcı analizler yapılarak değişkenler arasında One Way Anova testi ve bağımsız gruplarda t testi kullanılmıştır. Bulgular: Annelerin sosyo-demografik özellikleri doğrultusunda yaş ortalamasının 28±6 olduğu, %30,9±1'u liseden mezun olup ve %50,2±0,5'sinin çalıştığı saptanmıştır. Annelerin %72,3'ünün emzirme deneyimi olduğu, %28,8'inin bebeğini 13-18 ay emzirdiği, %28,4'ünün 19-24 ay emzirdiği belirlenmiştir. Annelerin %75,6'sı emzirme eğitimi almıştır. Emzirme eğitimi alan annelerin bu eğitimi %44.,6'sının sağlık personelinden, %6,8'inin aile büyüklerinden aldıkları saptanmıştır. Çalışmada emzirme tutumu değerlendirme ölçeği toplam puan ortalamasının 85.73±18 olduğu belirlenmiştir. Eğitim durumu ve emzirme süreleri ile ölçek toplam puanları arasında anlamlı bir fark saptanmıştır (p<0,05). İlkokul mezunu olan ve gebelik sayısı çok olan annelerin emzirme tutum puanının arttığı saptanmıştır. Sonuç: Annelerin emzirme davranışlarını yönlendiren tutumlarının incelendiği çalışmada, emzirme eğitimini büyük oranda almış olmalarına rağmen emzirme tutumu değerlendirme ölçek puan ortalamaları düşüktür. Bu durumun örneklem grubunun az olmasından kaynaklanabileceği gibi emzirmeyi etkileyecek diğer biyolojik, psikolojik, sosyal, kültürel ve ekonomik etkenlerden kaynaklanabileceği düşünülmektedir. Annelerin ve anne adaylarının doğum öncesinden başlanarak emzirme davranış ve tutumlarının geliştirilmesi için gerekli eğitimler düzenlenmelidir.