Samenvatting Het concept Positieve Gezondheid met haar zes dimensies, zoals door Machteld Huber en anderen ontwikkeld, wordt in toenemende mate gebruikt in de wereld van gezondheid en zorg. Ook GGD'en willen dit concept graag inzetten binnen de context van hun gezondheidsbevorderingspraktijk. Het concept moet dan wel aansluiten bij de gezondheidspercepties van mensen met een lage sociaaleconomische status (SES), een belangrijke doelgroep voor gezondheidsbevordering door GGD'en. Dit artikel beschrijft een onderzoek naar de manier waarop mensen met een lage SES het begrip gezondheid operationaliseren, wat zij belangrijk vinden en in hoeverre

No abstract

Om inzicht te krijgen in de omvang en opvattingen over vrouwelijke genitale verminking (VGV) hebben in 2005, 475 zorgen dienstverleners en 37 vertegenwoordigers van scholen in Amsterdam en Tilburg een enquête ingevuld. In Tilburg zijn ook drie focusgroepbijeenkomsten gehouden met 33 vrouwen van hoofdzakelijk Somalische afkomst. Van de deelnemende zorgverleners rapporteerde 36% geconfronteerd te zijn met VGV in het jaar voorafgaand aan de enquête. Complicaties als gevolg van VGV werden voornamelijk gezien door huisartsen, gynaecologen en praktijkverpleegkundigen van Stichting Medische Opvang Asielzoekers. Basisschoolleerkrachten en dienstverleners waren nauwelijks geconfronteerd met VGV. Professionals meenden een 'gemiddelde kennis' te hebben van VGV, die zij als onvoldoende beschouwden voor het signaleren en bespreken van VGV met risicogroepen. Zorgverleners zien het wel als hun taak om VGV te bespreken. Uit de focusgroepen bleek dat VGV mogelijk voorkomt onder Somalische meisjes in Nederland. Somalische meisjes zouden hier niet zoals meisjes in Somalië tussen de 6 en 12 jaar worden besneden, maar mogelijk al als baby of als ze 13 jaar of ouder zijn. Een deel van de vrouwen keurde milde vormen van VGV goed, waarbij de geloofsovertuiging van grote invloed bleek. Voorlichting en geloofsverdieping hebben de afgelopen jaren houdingsveranderingen teweeggebracht. Het totale verbod en een verplichte controle op VGV werden door veel vrouwen verworpen. Het verbod zou vooral bijdragen aan uitstel van gewenste besnijdenissen. Uit dit onderzoek blijkt dat zowel zorg-en dienstverleners als leerkrachten een signaleringsfunctie kunnen uitvoeren met betrekking tot VGV. Aanbevolen wordt om zorgverleners en leerkrachten die regelmatig in contact komen met de risicogroepen (na)scholing te bieden, zodat zij voldoende toegerust zijn om VGV te signaleren en bespreekbaar te maken. Voor de risicogroepen lijkt voortzetting en uitbreiding van doelgroepgerichte voorlichting een geschikt instrument om VGV tegen te gaan.Trefwoorden: vrouwelijke genitale verminking, meisjesbesnijdenis, signalering, Somalië, houding, focusgroepen Inleiding Vrouwelijke genitale verminking (VGV), wordt omschreven als 'het deels of compleet verwijderen van het vrouwelijke geslachtsdeel, alsmede elke verwonding aan het vrouwelijke geslachtsdeel om culturele, religieuze of andere niet-therapeutische redenen'. De WHO-classificatie onderscheidt vier typen van VGV die variëren van een prikje of sneetje in de voorhuid van de clitoris (incisie) tot het (gedeeltelijk) weghalen, en soms daarna aaneenhechten van de schaamlippen (infibulatie).1 VGV komt voor onder verschillende sociaal-economische klassen en diverse etnische en religieuze groepen. Het aantal besneden vrouwen en meisjes wereldwijd wordt geschat op 80 tot 140 miljoen.

No abstract