No abstract

Powstawanie grup medytacyjnych działających na podstawie nauki J. Maina staje się okazją do głębszej analizy tej propozycji oraz jej oceny w świetle nauki chrześcijańskiej, jak również badań religioznawczych i psychologicznych. Punktem wyjściowym dyskusji na ten temat stała się w 2013 roku publikacja E. Christie Medytacja chrześcijańska w szkołach. Przewodnik dla nauczycieli i rodziców, rozpowszechniana przez polskie środowisko Światowej Wspólnoty Medytacji Chrześcijańskiej (WCCM).Idea medytacji stanowi niewątpliwie w rzeczywistości współczesnego świata, zwłaszcza w społeczeństwach zlaicyzowanych, konsumpcyjnych czy jedynie tradycyjnie religijnych (ukierunkowanych na rytualizm), ważny impuls w kwestii kontemplacji. Nie można jednak przejść obojętnie wobec wyraźnych lub pośrednich zapożyczeń z praktyk buddyjskich czy jogicznych, które są obecne w nauczaniu WCCM. Duchowość chrześcijańska i praktyki dalekowschodnie mają bowiem zupełnie inny punkt wyjścia i punkt dojścia. Dla ochrzczonych jakakolwiek modlitwa, w tym również medytacja, jest darem Boga, sposobem budowania osobistej relacji z Trójjedynym, a cel stanowi jedność z Nim, przy zachowaniu autonomii i tożsamości dwóch relacyjnych podmiotów – Boga i człowieka. Tymczasem w praktykach buddyjskich czy jogicznych istotna jest aktywność człowieka (dojście do bezruchu, zapanowanie nad myślami, działaniem ciała), a cel określony jest jako doświadczenie pokoju, harmonii, jedności ze sobą, całym światem, siłą wszechświata.W związku z tym trudno czegoś uczyć się w wymiarze duchowym od tych tradycji filozoficzno-religijnych, a w czasach zamętu i wyraźnej promocji New Age oraz związanych z tym praktyk i treści z Dalekiego Wschodu postawa chrześcijan winna być zdecydowanie jednoznaczna.Dlatego rodzą się następujące postulaty wobec środowiska WCCM: wyraźne powiązanie medytacji z życiem sakramentalno-eklezjalnym; zaniechanie praktyk wspólnych medytacji z buddystami; oczyszczenie nauczania z treści sugerujących synkretyzm; zaniechanie czerpania z duchowości niechrześcijańskiej; głębsze osadzenie nauczania w doktrynie i życiu Kościoła.

Pentecostalisation is one of several contentious issues in the Catholic Church. While charismatic experience is welcome and refreshing, it is also connected with various spiritual and pastoral abuses, which is very concerning. When set in the context of the new evangelization and the charismatic reality, people become open to a new type of ecumenism, namely an ecumenism relying on forms of living the faith, on permeating pious practices, singing, and literature. Some people may ask if this features an exchange of gifts or rather indicates the rise of a new hybrid form of Christianity. An analysis of how Pentecostal spirituality has developed, particularly in the Catholic communities, does not lead to a conclusion that the new shape of spirituality poses a danger. Obviously, the theological and pastoral mistakes that do occur need to be corrected but a growth of the charismatic sphere that is integrated within a correct interpretation of faith and with the Tradition leads to a renewal of the Church and greater evangelization. The good outcomes of the catholic, i.e., universal, Charismatic Renewal cannot go unnoticed. In the increasingly secular world, it is only a return to the fundamental experience of apostolic evangelization and a testimony to a living faith of the baptized that may inspire non-believers to start looking for Jesus Christ. The Church cannot, therefore, be reduced to the hierarchical, sacramental, doctrinal, and moral reality only. It is necessary that the involvement of lay people increases and that they use charismatic gifts in a responsible and confident manner. For all this to happen, people must be open to new inspirations of the Holy Spirit.

No abstract