No abstract

No abstract

Het Nederlandse koloniale verleden in Indonesië heeft grote invloed gehad op de literatuur. In De postkoloniale spiegel. De Nederlands-Indische letteren herlezen wordt in 26 hoofdstukken de ‘canon’ van de Nederlands-Indische literatuur voor het eerst systematisch vanuit een postkoloniaal perspectief gelezen, van Multatuli’s Max Havelaar (1860) – de eerste Indische roman – tot en met Lichter dan ik (2019) van Dido Michielsen. Na een introductie waarin wordt ingegaan op het leven van de auteur en zijn of haar relatie met Nederlands-Indië of Indonesië, worden telkens een of meer romans geanalyseerd. Naast beroemde auteurs als Louis Couperus, E. du Perron en Marion Bloem komen ook minder bekende schrijvers aan de orde. Terugkerende aandachtspunten zijn de representatie van de ongelijke koloniale machtsverhoudingen en de Europese strategieën waarmee de ‘Ander’ werd gemarginaliseerd. De postkoloniale spiegel geeft een vernieuwend overzicht van meer dan 160 jaarNederlands-Indische literatuurgeschiedenis.

The identity of Gertrude Stein -high-modernist author, Paris salon-hostess and American celebrity -was the subject of much speculation throughout her career, especially in the wake of her bestselling volume The Autobiography of Alice B. Toklas (1933). While numerous massmedia journalists quoted her and speculated about her writing or her personality, and while her publisher would label her 'the publicity hound of the world', Stein herself would retreat inward, suggesting that as others increasingly recognized her, 'Well you see I did not know myself […] So many people knowing me I was I no longer.' 1 This tension between the private Stein and the public Stein -that 'there are two Steins', as a photograph she was sent would lead her to observe -provides the focus for a number of studies of her role in modernist culture both as author and celebrity. 2

No abstract