Insulin resistance is documented in clamp studies in 75% of women with polycystic ovary syndrome (PCOS). Although it is not included in the diagnostic criteria of PCOS, there is a crucial role of this metabolic impairment, which along with hormonal abnormalities, increase each other in a vicious circle of PCOS pathogenesis. Insulin resistance in this group of patients results from defects at the molecular level, including impaired insulin receptor-related signaling pathways enhanced by obesity and its features: Excess visceral fat, chronic inflammation, and reactive oxygen species. While lifestyle intervention has a first-line role in the prevention and management of excess weight in PCOS, the role of anti-obesity pharmacological agents in achieving and maintaining weight loss is being increasingly recognized. Glucagon-like peptide-1 receptor agonists (GLP1-RAs) not only act by reducing body weight but also can affect the mechanisms involved in insulin resistance, like an increasing expression of glucose transporters in insulin-dependent tissues, decreasing inflammation, reducing oxidative stress, and modulating lipid metabolism. They also tend to improve fertility either by increasing LH surge in hypothalamus-pituitary inhibition due to estrogen excess connected with obesity or decreasing too high LH levels accompanying hyperinsulinemia. GLP1-RAs seem promising for effective treatment of obese PCOS patients, acting on one of the primary causes of PCOS at the molecular level.

Polipragmazja jest globalnym problemem terapeutycznym różnie definiowanym przez środowiska medyczne. Pomimo braku jednoznacznego opisu tego zjawiska, wykładnią zawsze jest nieprawidłowe stosowanie farmaceutyków. Na jej negatywne skutki narażeni są przede wszystkim starsi pacjenci. Jak pokazują badania, w ostatnich latach wzrasta liczba osób powyżej 65 r.ż. Korzystają one z opieki geriatrycznej oraz stanowią ok. 85% pacjentów ośrodków paliatywnych. Cierpią z powodu wielu chorób przewlekłych i poddawane są terapii wielolekowej, której efektem są powikłania: pogorszenie funkcji wydalniczej nerek, zwiększenie ryzyka upadków i złamań, zaburzenie kontroli terapii antykoagulacyjnej prowadzące do wystąpienia powikłań krwotocznych oraz zakrzepowych czy nasilenie się problemów nietrzymania moczu. Lekarz zanim zdecyduje się na prowadzenie terapii wielolekowej, powinien ocenić stosunek przewidywanych korzyści do ryzyka efektów ubocznych. Musi również pamiętać, iż ilość przepisywanych leków dodatnio koreluje z nieprzestrzeganiem zaleceń lekarskich. Aby uniknąć błędów w planowaniu leczenia, można posługiwać się ogólnodostępnymi narzędziami: kryteriami Beers'a, kryteriami STOPP/ START oraz informacjami z platformy internetowej KtoMaLek.

Opieka paliatywna świadczona w Australii i Kanadzie należy do najlepiej zorganizowanych na świecie. W obu krajach jest bardzo podobna struktura systemu polityki zdrowotnej. Ze względu na dostrzeżone przez organizacje rządowe obu państw nierówności w dostępie do świadczeń z zakresu medycyny paliatywnej powstały w ostatnim czasie ogólnonarodowe wytyczne mające na celu podwyższenie jej standardów. Zakłada się skoncentrowanie opieki na pacjencie (zgodnej z jego wolą i światopoglądem), objęcie pomocą osób bliskich, uznanie śmierci jako nieodzownej części życia, zapewnienie adekwatnej terapii grupom społecznym, które nie były dotychczas traktowane z odpowiednią troską (ze szczególnym uwzględnieniem rdzennych mieszkańców obu państw) oraz zwiększenie dostępności do opieki paliatywnej świadczonej w warunkach domowych. W obu krajach zauważono, że nie ma wystarczającej liczby specjalistów z zakresu medycyny paliatywnej, dlatego postanowiono wprowadzić szkolenia tak, aby lekarze innych specjalności byli w stanie zapewnić podstawową pomoc z zakresu medycyny końca życia. Proces wdrażania wytycznych w obu krajach ma być nadzorowany przez specjalnie wyznaczone w tym celu organizacje rządowe.

Starzejące się społeczeństwo, współistniejąca wielochorobowość oraz wzrost umieralności generują w Irlandii zwiększone zapotrzebowanie na świadczenia z zakresu opieki paliatywnej. Jest ona dedykowana zarówno pacjentom w stanie terminalnym, jak i leczonym z powodu chorób przewlekłych. Przez wzgląd na wielokulturowość dąży się, aby dostęp do pomocy był równy oraz uwzględniał różnice międzyludzkie. Ideą tego artykułu jest przybliżenie struktury opieki paliatywnej w Irlandii z wyszczególnieniem sposobów jej udzielania, celów, monitorowania rozwoju oraz źródeł finansowania. Podstawę opisywanego zagadnienia stanowi wydany w 2019 r. przez Zarząd Służby Zdrowia (Health Service Executive -HSE) dokument Adult Palliative Care Services, Model of Care for Ireland. Głównym założeniem opieki paliatywnej w Irlandii jest łatwy dostęp do poprawiających jakość życia oraz dostosowanych do potrzeb pacjenta świadczeń. Jego realizacja oparta została na ośmiu fundamentach, wśród których uwzględnia się planowanie opieki, wsparcie dla opiekunów, zintegrowanie opieki zdrowotnej, szkolenia specjalistyczne, systemy informacji o pacjentach oraz ocenę jakości podejmowanych działań, dalsze badania i innowacje. Dostępne informacje pozwalają wnioskować, że opieka paliatywna na terenie Irlandii utrzymuje się na wysokim poziomie i nieustannie się rozwija. Współpraca wielu organizacji, wdrażanie nowych projektów oraz odpowiednio skoordynowane działania zorientowane na dobro pacjenta pozwalają Irlandii cieszyć się jednym z najlepszych systemów opieki paliatywnej na świecie.