Bu çalışmanın amacı, kendinden pürüzlendirmeli ve asitle-yıka teknikle uygulanan üniversal bağlayıcı ajanların dentine olan makaslama bağlanma dayanımlarını değerlendirmektir. GEREÇ VE YÖNTEM: Çalışmamızda toplam 48 adet sağlam üçüncü büyük azı dişi kullanıldı. Oklüzal mine uzaklaştırıldıktan sonra açığa çıkan dentin yüzeyleri düzleştirildi. Dişler rastgele dört gruba ayrıldı ve elmas disk yardımıyla bukko-lingual yönde ikiye bölündü. Elde edilen yarımların her birine kendinden pürüzlendirmeli (a) veya asitle-yıka teknikle (b) All Bond Universal (Grup 1a ve 1b), Gluma Bond Universal (Grup 2a ve 2b) veya Single Bond Universal (Grup 3a ve 3b) bağlayıcı sistemleri üretici firma talimatlarına göre uygulandı. Clearfil SE Bond (Grup 4a) kendinden pürüzlendirmeli ve Optibond FL (Grup 4b) asitle-yıka tekniğiyle kontrol grubu olarak kullanıldı. Örnekler nanohibrit kompozit rezin (Filtek Z550) kullanılarak restore edildi. Isıl yorma işleminden sonra örneklere üniversal test cihazında 0.5 mm/dk hızla makaslama bağlanma testi uygulandı. Oluşan kırık tipleri stereomikroskop altında ×40 büyütmede incelendi. Elde edilen veriler iki yönlü varyans analizi (ANOVA) ve Tukey çoklu karşılaştırma testi kullanılarak analiz edildi. BULGULAR: Üniversal bağlayıcı sistemlerin makaslama bağlanma değerleri arasındaki farklılıklar istatistiksel olarak anlamlı bulundu (p<0.05). Kendinden pürüzlendirmeli (a) gruplarında asitle-yıka (b) gruplarına göre anlamlı derecede daha yüksek bağlanma değerleri gözlendi (p<0.05). Hem kendinden pürüzlendirmeli hem de asitleyıka teknikle uygulanan materyaller arasında Single Bond Universal en yüksek bağlanma dayanımını gösterirken en düşük bağlanma dayanımı All-Bond Universal grubunda gözlendi. SONUÇ: Farklı tekniklerle uygulanan üniversal bağlayıcı sistemlerin dentine bağlanma dayanımları kullanılan materyale göre değişiklik gösterebilir. Asitle-yıka tekniğin kullanılması üniversal bağlayıcı ajanların dentine olan bağlanma dayanımını olumsuz etkilemektedir.