Εισαγωγή: Η τοποθέτηση ενδοπροσθέσεων στα χοληφόρα αποτελεί πλέον μια καθιερωμένη μέθοδο για την αντιμετώπιση κακοήθων και καλοήθων παθήσεων των χοληφόρων. Ωστόσο, το μεγαλύτερο μειονέκτημα των πλαστικών ενδοπροσθέσεων είναι η απόφραξη τους εξαιτίας του μικροβιακού αποικισμό τους.Μέθοδος: Σε διάστημα τριών ετών, 51 πλαστικές ενδοπροσθέσεις αφαιρέθηκαν από 42 ασθενείς. Είκοσι τρεις ενδοπροσθέσεις τοποθετήθηκαν για την αντιμετώπιση κακοήθων και 28 για καλοήθων παθήσεων. Το προς εξέταση υλικό ελήφθη βάσει συγκεκριμένου πρωτόκολλου και εστάλη άμεσα για καλλιέργεια.Αποτελέσματα: Σχεδόν όλες οι ενδοπροσθέσεις παρουσίασαν πολυμικροβιακή ανάπτυξη. Οι συχνότερα απομονωθέντες μικροοργανισμοί ήταν ο Enterococcus spp (74%),η E.coli (62%) και η Klebsiella spp (58%). Η E.coli αναπτύχθηκε συχνότερα σε καλοήθεις απ’ότι σε κακοήθεις παθήσεις (78% vs. 43%, p<0.05). Η Klebsiella spp, η Pseudomonas spp και η Candida spp απομονώθηκαν συχνότερα σε αποφραγμένες σε σχέση με τις μη αποφραγμένες ενδοπροσθέσεις, 68% vs. 37%, 22% vs. 0 και 40% vs. 6% αντίστοιχα (p<0.05). Η E.coli και η Pseudomonas spp παρουσίασαν 34% και 50% αντίσταση στις κινολόνες αντίστοιχα. Το 35% των εντεροβακτηροειδών εμφάνισαν υπερπαραγωγή της Amp-C. Τέλος, ο Enterococcus spp, η Klebsiella spp και η Pseudomonas spp δεν ανέπτυξαν υψηλές αντιστάσεις σε προωθημένα αντιβιοτικά.Συμπέρασμα: Τα συχνότερα απομονωθέντα βακτήρια σε πλαστικές ενδοπροσθέσεις ήταν κατά σειρά ο Enterococcus spp,η E.coli και η Klebsiella spp. Στις αποφραγμένες ενδοπροσθέσεις η Pseudomonas spp και η Candida spp πρέπει να υπολογίζονται στο σχεδιασμό της θεραπείας. Οι κινολόνες φαίνεται ότι δεν είναι πλέον επαρκείς στην αντιμετώπιση χολαγγειΐτιδας σε αποφραγμένες ενδοπροσθέσεις. Τέλος, σε ασθενείς υπό χημειοθεραπεία και σήψη σχετιζόμενη με απόφραξη των ενδοπροσθέσεων θα πρέπει να εξετάζεται η χρήση αντιμυκητιασικών και έναντι του εντερόκοκκου παραγόντων.