Binalarda Düşük Ve Sıfır Karbon (LZC) Teknolojilerinin Uygulanabilirliği Ve Londra ‘Shoreditch İstasyonu’ Örneği

Abstract

İnsan kaynaklı sera gazı emisyonlarının yol açtığı iklim değişikliği, 21. Yüzyılda dünyanın karşı karşıya kaldığı en büyük sorunlardan biri haline gelmiştir. Sera gazının artmasında karbondioksit, en önemli gazlardan birisi olarak görülmektedir (RIBA, 2013, 2). Bu sorunu çözmek için güneş, rüzgar gibi doğal kaynaklardan yararlanılarak (LZCES, 2005, 9-15); fosil bazlı enerji kullanımını azaltmanın yolları araştırılmakta; ve geleceğin yenilenebilir enerji stratejisi olarak 'net-sıfır' enerjili binalar hedeflenmektedir (CSH, 2008, 4). Sıfır Karbon' olarak da bilinen 'Yenilenebilir' (tükenmeyen) kaynaklardan yararlanmak için rüzgar türbinleri, fotovoltaik (PV), küçük ölçekli hidroelektrik, biyokütle kazanları vb. teknolojiler kullanılmaktadır. Fosil kaynakları, geleneksel alternatiflere göre çok daha verimli şekilde kullanan ve böylece daha az karbon emisyonu üreten 'düşük karbon' kaynaklardan (DLZCT, 2010, 4-12) ise, hava ve toprak kaynaklı ısı pompaları, birleşik ısı ve enerji sistemleri vb. teknolojiler aracılığıyla yararlanılmaktadır. Isı ve enerji üretmek için, bu teknolojilerin binalara monte edilmesi ile yapının kullanımı sırasında ortaya çıkan karbon emisyonlarını ve enerji maliyetlerini yaklaşık olarak %20 azaltabilmek mümkün olabilmektedir (LZCES, 2006, 9-27). Ayrıca, yapı kabuğunun termal nitelikleri ve malzeme özellikleri de artırılarak, binanın üreteceği CO 2 emisyoununu azaltmak ve ısı kayıplarını sınırlandırmak mümkün olmaktadır (CSH, 2008, 4). Amerika ve İngiltere gibi dünyada etkin bir role sahip ülkeler, enerji kullanımını optimize eden tedbirler ile, konut ve işyeri kullanıcılarına daha az fatura ile ısınan mekanlar ve aynı zamanda, daha sürdürülebilir bir yaşam sunmaktadırlar (