Machiavelli’s Philosophical Anthropology

Abstract

This article seeks to address a tension in contemporary scholarship regarding Machiavelli's view of human nature. While it is common for readers to identify Machiavelli's rejection of any foundational law that determines the structure of the world, it is just as common for them to abstract human nature from this world and thereby to posit a fixed human essence. Machiavelli is thus seen as an anti-essentialist when it comes to external nature and as an essentialist when it comes to internal human nature. I will attempt to demonstrate, however, that for Machiavelli these two interpretations are integrated into an overall ontology of being that rejects all forms of essentialist thinking, including all positive models of human nature. Machiavelli's rejection of a fixed or positive human essence will be demonstrated by analyzing his account of the openness of human being to change and alteration by socialization, and his account of the multiplicity of forms of human doing and being. I argue that Machiavelli's rejection of a fixed essence underlies his affirmation of a negative essencethe specifically human desire for value-formation and the perpetual recreation of the world and, by extension, of the self. An appreciation of this affirmation, furthermore, has important consequences for how we think about Machiavelli's preferred form of republican institutionalization.

Machiavelli and the Concept of Political Sublimation

“…In all places Ambition and Avarice reach." For further detail on this philosophical anthropology see Holman (2016). 12 On the fluidity and mutability of human desire and emotion see also Hochner (2014) and Patapan (2006).…”

Ο Ηγεμόνας Και Η Ανθρωπολογία Των Θεσμών Στον Μέγα Φώτιο Και Στον Μακιαβέλι

“…Εδώ ο Μακιαβέλι, όπως και o Λουκρήτιος ή ο ΗΘΙΚΗ Επίκουρος, γειώνει τον πραγματικό κόσμο, απαλλάσσοντας τον από κάποιον ιδιαίτερα άτεγκτο, μεταφυσικό άξονα ή από κάποια νομοτελειακή εξέλιξη των πραγμάτων. 10 Από την άλλη πλευρά, ο Φώτιος, ως χριστιανός φιλόσοφος, θέτει το κέντρο του έργου του στον ρόλο του ηθικού τρόπου ζωής, δηλαδή με βάση την ηθική της Καινής διαθήκης, καθώς και τον ρόλο της αγάπης για τους άλλους ανθρώπους. Σε αντικατάσταση της αρχαίας θέασης της φιλίας εντός και εκτός της οικογένειας, ο Φώτιος θεωρεί ότι το πρότυπο της αγάπης είναι η απέραντη αγάπη του Θεού για τον κόσμο και, ως αποτέλεσμα, αυτή η άνευ όρων αγάπη θα πρέπει να αποτελεί το πρότυπο για το πώς οι άνθρωποι θα αγαπιούνται μεταξύ τους.…”

History of political thought at a standstill: Abensour, constellations and textual alterity

“…See Christopher Holman, ‘Machiavelli’s Constellative Use of History’, Theory & Event 19, no. 2 (2016).…”