Metabolic changes in patients with prostate cancer during androgen deprivation therapy

Abstract

Androgen deprivation therapy continues to be widely used for the treatment of prostate cancer despite the appearance of new-generation androgen-receptor targeting drugs after 2000. Androgen deprivation therapy can alleviate symptoms in patients with metastatic prostate cancer and might have a survival benefit in some patients, but it causes undesirable changes in lipid, glucose, muscle or bone metabolism. These metabolic changes could lead to new onset or worsening of diseases, such as obesity, metabolic syndrome, diabetes mellitus, cardiovascular disease, sarcopenia or fracture. Several studies examining the influence of androgen deprivation therapy in Japanese patients with prostate cancer also showed that metabolic changes, such as weight gain, dyslipidemia or fat accumulation, can occur as in patients in Western countries. Efforts to decrease these unfavorable changes and events are important. First, overuse of androgen deprivation therapy for localized or elderly prostate cancer patients should be reconsidered. Second, intermittent androgen deprivation therapy might be beneficial for selected patients who suffer from impaired quality of life as a result of continuous androgen deprivation therapy. Third, education and instruction, such as diet or exercise, to decrease metabolic changes before initiating androgen deprivation therapy is important, because metabolic changes are likely to occur in the early androgen deprivation therapy period. Fourth, routine monitoring of weight, laboratory data or bone mineral density during androgen deprivation therapy are required to avoid unfavorable events.

Centromere protein F (CENPF), a microtubule binding protein, modulates cancer metabolism by regulating pyruvate kinase M2 phosphorylation signaling

“…Proliferating PC cells generate the energy required to support accelerated cell division by modulating its metabolism. These cells exhibit increased glucose uptake and lactate production [4,5]. Rapidly dividing cells are able to convert glucose into lactate, regardless of oxygen availability, a phenomenon known as aerobic glycolysis or the Warburg effect [2].…”

Impact of Testosterone Deficiency and Testosterone Therapy on Lower Urinary Tract Symptoms in Men with Metabolic Syndrome

“…Reduced TT levels predict the development of the Met S in men with normal body mass index (BMI) [41435666]. Additional evidence that low TT levels increase the risk of Met S is derived from experience with androgen deprivation therapy for prostate cancer [676869]. …”

Powikłania terapii hormonalnej (ADT – androgen deprivation therapy) a układ ruchu u pacjentów z rakiem prostaty

“…Zmęczenie, obniżenie nastroju, uderzenia gorąca, zaburzenia kognitywne, obniżenie funkcji seksualnych, ginekomastia -to problemy najczęściej występujące u pacjentów leczonych z powodu raka prostaty. Ponadto, wśród metabolicznych powikłań terapii ADT wymienia się: indukcję osteoporozy, zaburzenia metabolizmu glukozy, niedokrwistość, dyslipidemię, spadek masy mięśniowej, zwiększone ryzyko upadków i złamań kości, ryzyko chorób układu krążenia [2,3]. Stąd, wprowadzenie profilaktyki na wczesnym etapie rozwoju choroby może przyczynić się do zmniejszenia ilości występujących powikłań a tym samym poprawy jakości życia pacjentów.…”

“…Dodatkowymi, pozakostnymi, czynnikami stanowiącymi ryzyko złamań u pacjentów z rakiem prostaty, w których leczeniu wykorzystuje się terapię ADT wymienia się: spadek siły mięśniowej i masy mięśniowej, osłabienie, niedokrwistość [3].…”

“…W terapii antyandrogenowej, której celem jest utrzymanie niskiego, kastracyjnego poziomu testosteronu dochodzi do eliminacji istotnego czynnika warunkującego hipertrofię mięśni. Pacjenci poddawani tej terapii prezentują spadek masy mięśniowej, siły mięśniowej, wzrost objętości tkanki tłuszczowej, obniżenie aktywności fizycznej, co pozwala na rozpoznanie u tych chorych sarkopenii [3] Według definicji European Working Group on Sarcopenia In Older People (EWGSOP) z 2010 roku diagnoza sarkopenii może być postawiona po spełnieniu pierwszego oraz drugiego i/lub trzeciego kryterium tj. : niska masa mięśniowa i niska siła mięśniowa lub niski stan aktywności [18].…”