Nauka

Abstract

Języki mniejszości narodowych w przestrzeni publicznej. Czy zmiana krajobrazu językowego w Polsce? WstępCelem artykułu jest przedstawienie historii dochodzenia i ustanowienia w Polsce regulacji prawnych dających możliwości wprowadzania dodatkowych nazw miejscowości oraz innych oznaczeń oficjalnych w językach mniejszości narodowych. Przebieg tego procesu pozostaje zawsze bardzo trudny, gdyż jak uczy doświadczenie wielu państw europejskich dotyka wrażliwych społecznie kwestii związanych z tożsamością narodową, rolą języka narodowego oraz tradycją uznawania zróżnicowania językowego w danym państwie. Nawiązuję tutaj nie tylko do polityki wobec mniejszości narodowych, ale także do stosunku państwa do języka (lub też języków), którym posługują się jego mieszkańcy, czyli polityki językowej. Termin ten odnosi się do politycznych, kulturalnych i oświatowych działań administracji państwa w dziedzinie świadomego kształtowania identyfikacyjnej i komunikacyjnej funkcji języka(-ów), którym posługują się określone wspólnoty komunikacyjne, a którego granice są związane z kryteriami regionalnymi, etnicznymi, narodowymi i państwowymi (Lubaś, 2009: 43, 259). W wypadku naszego kraju żadne regulacje dotyczące nazewnictwa miejscowości w językach mniejszości, jak i języka pomocniczego, praktycznie nie istniały aż do przyjęcia specjalnej ustawy o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz języku regionalnym w 2005 r.