Niecodzienna codzienność. Nie tylko o jednym wierszu Juliana Tuwima

Abstract

Artykuł jest interpretacją wiersza Juliana Tuwima Życie codzienne, w którym poeta odsłania wyjątkowość codzienności, jej niepojętość i tajemnicę. Lektura wiersza odwołuje się do innych utworów poetyckich (Zbigniewa Herberta, Jerzego Lieberta, Krystyny Miłobędzkiej), a przeprowadzona zostaje przy pomocy opozycyjnych kategorii poręczności rzeczy i ich istnienia (Martin Heidegger), komunikacji (Søren Kierkegaard/Michał Paweł Markowski), niesamowitości (Zygmunt Freud) i epifanii literackiej (Ryszard Nycz). W ostatecznym rachunku poezja jawi się jako próba poszukiwania języka dla niepojętości („jedyności” – Józef Czechowicz) świata, która zanika wskutek rutynizujących mechanizmów konstruowania „rzeczywistości codziennej” (opisanych przez Petera L. Bergera i Thomasa Luckmana).