Non-asthmatic eosinophilic bronchitis

Abstract

StreSzczeNie Nieastmatyczne eozynofilowe zapalenie oskrzeli (EZO) jest przewlekłą chorobą zapalną układu oddechowego. Jednostka ta została po raz pierwszy wyodrębniona 30 lat temu przez Gibsona i wsp. Charakteryzuje się występowaniem przewlekłego kaszlu oraz eozynofilii w plwocinie u pacjentów, bez nadreaktywności oskrzeli. Kluczową rolę w diagnostyce EZO odgrywa badanie plwociny indukowanej i/lub popłuczyn oskrzelowo-pęcherzykowych (BAL). Wyniki dotychczas przeprowadzonych badań świadczą o tym, że EZO jest oddzielną jednostką chorobową, a nie początkowym etapem rozwoju astmy. Nadrozpoznawalność wariantu kaszlowego astmy wśród pacjentów chorujących na EZO może wynikać ze skuteczności wziewnej steroidoterapii oraz trudnego dostępu do badania plwociny indukowanej lub BAL. Podstawą leczenia EZO jest steroidoterapia wziewna (wGKS). W ostatnich latach wykazano, że zredukowana dawka wGKS w połączeniu z montelukastem ma porównywalne działanie przeciwkaszlowe i przeciwzapalne. Eozynofilowe zapalenie oskrzeli charakteryzuje się okresami nawrotów i remisji, czynniki ryzyka zaostrzeń nie zostały dotąd jednoznacznie określone. W publikacji omówiono etiologię, diagnostykę (w tym diagnostykę różnicową), przebieg choroby oraz leczenie pacjentów z EZO. Konieczne jest przeprowadzenie dalszych badań w celu poznania mechanizmów powstania EZO oraz wyznaczenia standardów diagnostycznych i terapeutycznych w tej jednostce chorobowej.