Orta Çocukluk Döneminde Umut ve Ebeveynlere Güvenli Bağlanma

Abstract

Özet Çocuk gelişiminde anne, baba ve çocuk etkileşiminin önemi bilindiğinden bu çalışma bağlanma kuramı ve umut kuramı temelinde planlanmıştır. Çünkü umutlu düşünme becerileri yakınlığa dayalı ilişkilerin olduğu güvenli ortamlarda gelişmektedir. Bu temellerden hareketle, çalışmanın amacı, çocukların anneye bağlanma, babaya bağlanma düzeyi ve cinsiyet değişkenlerinin umut düzeylerini yordamadaki rolünü belirlemektir. Araştırmanın çalışma grubunu, İzmir iline bağlı ilköğretim okullarında 4., 5. ve 6. sınıfa devam eden 173'ü kız, 207'si erkek olmak üzere 380 çocuk oluşturmuştur. Araştırmada Kişisel Bilgi Formu, Kerns Güvenli Bağlanma Ölçeği ve Çocuklarda Umut Ölçeği kullanılmıştır. Verilerin analizinde Pearson Momentler Çarpımı Korelasyonu ve çoklu regresyon analizi kullanılmıştır. Araştırma sonucunda, anneye güvenli bağlanma ve babaya güvenli bağlanma değişkenlerinin umut değişkenini anlamlı düzeyde yordadığı bulunmuştur. Cinsiyet değişkeni ile umut değişkeni arasında anlamlı düzeyde bir ilişki bulunamadığından regresyon analizine dahil edilmemiştir. Elde edilen bulgular daha önce yapılan araştırmalar çerçevesinde tartışılmış, araştırma ve uygulamaya dönük önerilerde bulunulmuştur.

Secure Attachment and Self-Efficacy in Early Adolescence: The Mediating Role of Hope

“…Yapılan bir araştırmada, umudun çocuklukta destekleyici bir yetişkin ile kurulan güvenli ilişki bağlamında geliştiğini ileri süren önerme test edilmiş ve yetişkine bağlanmanın ebeveynlik ve umut arasında aracılık yaptığı sonucuna varılmıştır (Shorey, Snyder, Yang ve Lewin, 2003). Nitekim, pek çok bulgu, güvenli bağlamanın çocukların ve ergenlerin umut düzeyi ile ilişkili olduğunu göstermektedir (Bell, 2015;Çankaya ve Canbulat, 2017;Jiang vd., 2013;Otis, 2015). Ulaşılan bu sonucun bir açıklaması, ihtiyaçlarını karşılayan bir bakıcıya sahip olmanın, bireyin benlik ve diğerlerine ilişkin pozitif bilişsel modeller geliştirmesine neden olmasıdır.…”