A New Leaf?: Changing Representations of Mental Distress in Print Media

Harper, Stephen

doi:10.1057/9780230249509_5

Cited by 3 publications

(10 citation statements)

References 0 publications

Supporting

Mentioning

Contrasting

Unclassified

Order By: Relevance

“…Deliliğin hâkim temsilleri, deliyi "şiddete eğilimli" ve "tehlikeli" olarak resmetmiştir (Gerbner, 1980;Harper, 2009;Robb & Stone, 2016;Signorielli, 1989). Televizyonda mental stres, genellikle agresiflik, tehlike ve öngörülemezlikle ilişkilendirilmiş (Wahl & Roth, 1982); mental engelli karakterler, katil, tecavüzcü, hırsız veya tacizci olarak resmedilmiştir (Diefenbach, 1997).…”

Section: Deliliğin Kültürel Temsilleri Ve Televizyonunclassified

“…Çağdaş popüler anlatılarda, özellikle medya anlatılarında, delilik ve mental sıkıntı üzerine kullanılan dil, normallik fikrini ve normalleştirici pratikleri vurgulayan tıbbi söylemin hakimiyetindedir (Hayes & Black, 2003;Heath, 2019). Medyanın deliliği tıbbi müdahalelerle düzeltilmesi gereken bir hastalık olarak çerçevelemesi; sınıf, cinsiyet veya etnik baskı kategorileri ile ilişkili sosyal faktörleri flulaştırarak radikal sosyal dönüşümler aracılığıyla psikolojik stresi önleme ve durdurma imkânlarını kamufle ettiği için sorunlu bulunmuştur (Harper, 2009). Ancak araştırmalar sosyal paradigmanın artan kabulüyle popüler sinema ve televizyon anlatılarında tıbbi paradigmanın ötesinde mental sıkıntı yaşayan kişilerin toplumsal konumlarını güçlendiren delilik imgelerinin belirmeye başladığını göstermektedir (Harper, 2009;Heath, 2019;Rose, 1998;Sepinwall, 2014).…”

unclassified

“…Bu doğrultuda çalışma boyunca teorik yaklaşımımla uyumlu olarak "delilik", "mental sıkıntı" ve "mental engellilik" gibi sosyal paradigmaya yaslanan kavramları; çeşitli mental durumlara atıfta bulunmak için şemsiye terimler olarak birbirinin yerine geçer şekilde kullandım. Engellilik çalışmaları içinde delilik terimi, "akıl hastalığı" ifadesinin patolojikleştiren sonuçlarını sorunsallaştırdığı ve bunlara meydan okuduğu için özellikle güçlendirici bulunmuştur (Harper, 2009;Spandler vd., 2015). Çalışmanın eleştirel pozisyonunu belirgin bir şekilde ifade edebilmek için çalışmanın başlığında deli teriminin kullanmayı uygun gördüm.…”

unclassified

“…Toplumsal imgelemde bir engel olarak tanınmasa da delilik, çağdaş toplumlarda geçerlilik kazanmak için artık kendisini yalnızca yeterlilik, ahlaki yetenek, tedavi edilebilirlik gibi fikirlerle değil, aynı zamanda engellilik deneyimin merkezinde yer alan erişim, damgalama ve savunuculukla ilgili sorularla da ilişkilendirmek zorundadır (Pelka, 2012). Dolayısıyla delilik "mental hastalığın" tıbbi modelinden ziyade en iyi sosyal politik ve ekonomik bağlamlarla ilişki içinde anlaşılabilir (Harper, 2009). Engellilik çalışmalarının sosyokültürel perspektifi, delilik ve mental strese dair deneyimleri yeniden kavramsallaştırmada; baskıcı sosyal ilişkileri ve onların kökenlerini görünür kılmada kullanışlı bir perspektif sunmaktadır (Spandler vd., 2015).…”

unclassified

See 3 more Smart Citations

Presentation of Madness in Contemporary Television Narratives: The Example of the Red Room Series

ALÇAYIR

2024

Erciyes İletişim Dergisi

View full text Add to dashboard Cite

Bu çalışma, deliliğin kültürel temsilini bir sosyal içerme meselesi olarak sorunsallaştırarak yerli televizyon anlatılarında delilik söylemlerine odaklanmaktadır. Çalışma, üretilen söylemlerin yaşanmış deneyimi olan kişileri ne dereceye kadar failliklerini ve deneyimin kolektif boyutlarını öne çıkaracak şekilde güçlendiren veya kişileri nesneleştirme ve deneyimi bireyselleştirme yoluyla güçsüzleştiren mesajlar ürettiğini incelemektedir. Deliliğe dair popüler anlatılar, deliliği bir hastalık veya anomalite olarak gören tıbbi söylemin hakimiyetindedir. Tıbbi perspektiften çerçevelenen bu temsiller, deneyimi bireyselleştirdiği ve karmaşıklığını görünmez kıldığı gerekçesiyle deliliği sosyokültürel perspektiften incelemeyi öneren disiplinlerce eleştirilmiştir. Literatür, son yıllarda televizyon ve sinema anlatılarında deliliğin tıbbi temsillerinin yanı sıra deneyimin farklı katmanlarını ortaya çıkaran sunumlarının da belirmeye başladığını göstermektedir. Bu çalışma, bu verilere dayanarak yerli televizyon anlatılarında delilik temsillerinin çeşitlenip çeşitlenmediğini incelemek için son yılların en popüler televizyon dizilerinden biri olan “Kırmızı Oda”ya odaklanmaktadır. Çalışma engellilik çalışmalarının sunduğu eleştirel perspektiften yararlanarak Kırmızı Oda dizisini Eleştirel Söylem Analizi yöntemiyle çözümlemektedir. Bulgular, Kırmızı Oda dizisinin klişelerin ötesinde bazı alternatif söylemler sunmasına rağmen deliliği baskın bir şekilde hastalık, anomalite ve kişisel bir trajedi olarak çerçeveleyerek hakim söylemleri yeniden ürettiğini göstermektedir. Çalışma, engellilik çalışmalarının eleştirel perspektifini kullanarak, delilik hakkında üretilen popüler anlamları, ayrımcılık, erişilebilirlik ve savunuculuk temaları ile ilişki içinde incelemeyi amaçlamaktadır.

show abstract

Section: Deliliğin Kültürel Temsilleri Ve Televizyonunclassified

unclassified

See 2 more Smart Citations

Presentation of Madness in Contemporary Television Narratives: The Example of the Red Room Series

ALÇAYIR

2024

Erciyes İletişim Dergisi

View full text Add to dashboard Cite

show abstract

“…One objection to such approach is political: by implying that there is a straightforward truth to be communicated and that the main problem is insufficient information, the deficit model depoliticizes the production and dissemination of knowledge in society 11 . Another is methodological: the “overreliance on verisimilitude as the criterion for judging representational acceptability” leads to neglecting the function, norms, and contexts of production that determine what is depicted and how (Harper 2005, 475–478; idem 2009, 51–58) 12…”

Section: Accuracy (Movies and Mental Illness)mentioning

confidence: 99%

Accuracy, Authenticity, Fidelity: Aesthetic Realism, the “Deficit Model,” and the Public Understanding of Science

Vidal

2018

Sci Context

View full text Add to dashboard Cite

Argument "Deficit model" designates an outlook on the public understanding and communication of science that emphasizes scientific illiteracy and the need to educate the public. Though criticized, it is still widespread, especially among scientists. Its persistence is due not only to factors ranging from scientists' training to policy design, but also to the continuance of realism as an aesthetic criterion. This article examines the link between realism and the deficit model through discussions of neurology and psychiatry in fiction film, as well as through debates about historical movies and the cinematic adaptation of literature. It shows that different values and criteria tend to dominate the realist stance in different domains: accuracy for movies concerning neurology and psychiatry, authenticity for the historical film, and fidelity for adaptations of literature. Finally, contrary to the deficit model, it argues that the cinema is better characterized by a surplus of meaning than by informational shortcomings.

show abstract

Always Already Monsters—<i>BioShock</i>’s (2007) ‘Splicers’ as Computational Others

Švelch

2019

Nordlit

View full text Add to dashboard Cite

The article explores the manufacturing of monsters in video games, using the case of the influential 2007 first-person shooter BioShock, and ‘splicers’—its most numerous, zombie-like enemies. I combine two methodological perspectives on the ‘manufacturing’ of splicers by analyzing [a] the title’s developer commentary and other official paratexts to trace the design of splicers, and [b] the game’s embedded narrative to reconstruct the diegetic backstory of splicers. I argue that video game enemies, including splicers, are ‘computational others’, who may appear human on the level of representation, but whose behavior is machinic, and driven by computational algorithms. To justify the paradoxical relationship between their human-like representation and machinic behavior, BioShock includes an elaborate narrative that explains how the citizens of the underwater city of Rapture were dehumanized and transformed into hostile splicers. The narrative of dehumanization, explored following Haslam’s dehumanization theory (2006), includes [a] transforming splicers into atomized creatures by depriving them of political power and social bonds, [b] creating fungible and interchangeable enemies through splicers’ masks and bodily disintegration, [c] justifying splicers’ blindness to context and their simplistic behavior by portraying them as mentally unstable addicts. The article concludes that all video game enemies are inherently monstrous, and that critique of video game representation should focus on how games fail to make monsters human, rather than how games render humans monstrous or dehumanized.

show abstract

A New Leaf?: Changing Representations of Mental Distress in Print Media

Cited by 3 publications

References 0 publications

Presentation of Madness in Contemporary Television Narratives: The Example of the Red Room Series

Presentation of Madness in Contemporary Television Narratives: The Example of the Red Room Series

Accuracy, Authenticity, Fidelity: Aesthetic Realism, the “Deficit Model,” and the Public Understanding of Science

Always Already Monsters—<i>BioShock</i>’s (2007) ‘Splicers’ as Computational Others

Contact Info

Product

Resources

About