“…Για την αποτίμηση του κινδύνου χρησιμοποιούνται συχνά διάφορα μεγέθη μέτρησης του κινδύνου σε συνδυασμό με τα θεμελιώδη μεγέθη των τραπεζών όπως αποτυπώνονται στις λογιστικές καταστάσεις (βλέπε μεταξύ άλλων: Beaver, Kettler, & Scholes, 1970, Brimble & Hodgson, 2007, Chun & Ramasamy, 1989, Elyasiani & Mansur, 2005, Mansur, Zangeneh, & Zitz, 1993, Salkeld, 2011. Αν και οι ερευνητές έχουν αναλύσει διεξοδικά την επίδραση των ΔΠΧΠ στην αξία της επιχείρησης (value-relevance) (Barth, Landsman, & Lang, 2008, Iatridis, 2008, Karamanou & Nishiotis, 2009, Iatridis & Rouvolis, 2010, Morais & Curto, 2009, Swartz & Negash, 2006) η επίδραση τους στον κίνδυνο (risk-relevance) δεν έχει λάβει τη δέουσα προσοχή. Συνεπώς υπό διερεύνηση είναι το ερώτημα κατά πόσο τα ΔΠΧΠ έχουν οδηγήσει στην αύξηση ή μείωση των κινδύνων στους οποίους εκτίθενται οι τράπεζες συμβάλλοντας έτσι στην μεταβολή της σταθερότητας του χρηματοπιστωτικού συστήματος και της αποτελεσματικότητας της νομισματικής πολιτικής.…”