Anarchy and Resistance in Tristan Tzara's The Gas Heart

Abstract

Several years after Alfred Jarry's Ubu legacy, Dada abruptly erupted. More than just an antagonistic de-evolution into baby talk and probably more fun than riding a hobby horse, Dada surfaced on the war-era wave with a fresh irrationality, contaminating the minds of a whole generation of artists much to the gathering's delight. Though Dada is now widely acknowledged as one of the major founts of modern avant-garde drama and the direct forerunner to Surrealism and other extensions of the Theatre of the Absurd, few if any dramatic surveys (or their glossaries) mention Dada at all. This hardly seems fair, after all, when it is Dada's petulant anarchism which allowed radical playwrights like Jean Genet to carry the torch to a higher level of social anarchism decades later. In part, then, this survey hopes to repair such an oversight.

He is not a being because he consists of pieces. De wortels van het gefragmenteerde lichaam en de uitwerking ervan op de scène en het scherm tijdens en na de Eerste Wereldoorlog

“…De rol die 'mond' hierbij speelt, kan eerder als een tegengewicht voor alle wanorde en afwezigheid van logica worden beschouwd. 119 De tekst die deze uitspreekt, bevat veel meer structuur en heeft betrekking op een soort individualisering van het eigen personage.…”