* Bu çalışma ilk yazarın uzmanlık tez çalışmasıdır.
ÖZGünümüzde yüksek mortalite, uzun süreli hastanede yatış ve artan maliyete yol açan kan dolaşımı enfeksiyonlarının en sık sebebi damar içi kateterlerdir. Kateter ile ilişkili enfeksiyon etkenleri arasında stafi lokoklar ilk sırayı almakta ve biyofi lm oluşturma özellikleri nedeniyle hastaların tedavisi ve yöneti-minde ciddi sorunlara yol açmaktadırlar. Vankomisin, metisiline dirençli Staphylococcus aureus (MRSA) enfeksiyonlarının tedavisinde seçilecek ilaç olmasına karşın, bakteriyel biyofi lm tabakasına etkisinin az olduğu bilinmektedir. Ülkemizde yeni kullanıma giren tigesiklin ise, geniş spektrumlu, iyi tolere edilebilen bir glisilsiklin antibiyotiktir. Bu çalışmada, bir in vitro MRSA biyofi lm modelinde, tigesiklin ve vankomisinin etkinliklerinin karşılaştırılması amaçlanmıştır. Çalışmada, hastanemizde kateter enfeksiyonu etkeni olarak izole edilen 10 MRSA suşu kullanılmıştır. Suşların metisin direnci oksasilin diski (1 μg) kullanılarak disk difüzyon yöntemi ile; biyofi lm yapma özellikleri ise Kongo kırmızılı agar yöntemiyle araştırılmıştır. Silikon diskler üzerinde oluşturulan biyofi lm tabakası 24 saat ve antibiyotik kilit tedavisi modelinde beş gün boyunca günlük dört saat, tigesiklin (2 mg/ml) ve vankomisine (2 mg/ml) maruz bırakılmıştır. Çalışmamızda, silikon disklerin antibiyotik ile 24 saatlik inkübasyonu sonucu; koloni sayısı, tigesiklin grubunda 10 5 cfu/ml'den ortalama 510 cfu/ml'ye ve vankomisin grubunda ortalama 3.800 cfu/ml'ye düşmüş, kontrol grubunda ise aynı (10 5 cfu/ml) kalmıştır (p< 0.001). Antibiyotik kilit tedavi modelinde, günlük dört saat antibiyotikle inkübasyon sonrası; birinci günde tigesiklin grubunun ortalaması 1.800 cfu/ml, vankomisin grubunun ortalaması ise 8.700 cfu/ml olarak bulunmuş; iki grup arasında anlamlı fark Geliş Tarihi