“…Η ΕΜΩ δεν παρουσιάζεται μόνο σαν νόσημα πολυπαραγοντικής αιτιολογίας αλλά και σαν νόσος με ποικίλη κλινική εμφάνιση, καλύπτοντας το φάσμα από ένα μεμονωμένο επεισόδιο μέχρι εμμένουσα φλεγμονή ανθεκτική σε κάθε είδους θεραπεία (Hurst D, 1990 (Jung, 1983). Φαίνεται λοιπόν, ότι το αραχιδονικό οξύ και οι μεταβολίτες του παίζουν κάποιο ρόλο στην παθογένεια της ΕΜΩ και μάλιστα έχει βρεθεί ότι σε οξείες μορφές οι LTC 4 και PGE 2 είναι οι ουσίες που προεξάρχουν, ενώ η παρουσία 6-keto PGF1α αποτελεί δείκτη χρονιότητας (Goldie, 1993 (Brunton, 1996). Μελέτη in vivo μοντέλου φλεγμονής του βλεννογόνου μέσου ωτός τσιντσιλά, με χρήση ισταμίνης ενδοτυμπανικά και μαγνητικής τομογραφίας, έδειξε ότι η προετοιμασία με ρανιτιδίνη δεν ανέστειλε την αγγειδιασταλτική δράση της ισταμίνης στα 40 λεπτά από την πρόκληση της φλεγμονής (Chan, 1994 (Babe, 1996).…”