<b>Wprowadzenie</b>. We współczesnym podejściu do niepełnosprawności błędem jest skupianie się jedynie na samych osobach z niepełnosprawnością bez odniesienia do szerszego kontekstu ich funkcjonowania. W przypadku dzieci niewidomych środowisko rodzinne
oddziałuje na nie w sposób stały i ciągły, kształtując postawy w odniesieniu do siebie i innych. Ponieważ rodzina stanowi jeden system, stosunki między pełnosprawnym i niepełnosprawnym rodzeństwem wpływają na pozostałych jej członków. W literaturze tyflopedagogicznej
można zauważyć deficyt opracowań dotyczących problematyki przeżyć rodzeństwa dzieci niewidomych. A tymczasem ich sytuacja warta jest pogłębionego spojrzenia z uwagi na swoją specyfikę, zarówno bycia bratem czy siostrą dziecka niewidomego, jak i częścią układu rodzinnego. <b>Cel</b>. Celem artykułu jest zwrócenie uwagi na potrzebę pogłębionego spojrzenia na funkcjonowanie rodzeństwa dzieci z niepełnosprawnością wzroku. <b>Materiały i metody</b>. Tekst ma charakter teoretyczny, poglądowy, oparty jest na analizie źródłowej publikacji polskich i zagranicznych. <b>Wnioski</b>. Wiedza na temat potrzeb rodzeństwa dzieci z niepełnosprawnością wzroku może
pogłębić spojrzenie na funkcjonowanie rodziny, której częścią jest dziecko niewidome. Poznanie perspektywy widzących braci i sióstr może zwrócić uwagę na pewne wątki jeszcze nieobecne lub szczątkowo obecne we współczesnej tyflopedagogice. Może to zarówno przynieść pozytywne efekty w aspekcie wiedzy na temat niepełnosprawności wzroku i jej konsekwencji, jak i ulepszyć działania z zakresu praktyki edukacyjno-rehabilitacyjnej, dając konkretne wytyczne dotyczące wspomagania wzajemnych kontaktów między rodzeństwem już od najwcześniejszych lat życia.