Autorka artykułu, wpisując swe rozważania w nurt antropologii filmu, podejmuje zagadnienie obrazu apokalipsy w filmie Johna Hillcoata Droga (2009), będącego adaptacją powieści Cormaca McCarthy’ego o tym samym tytule. Wizja końca świata w opisywanym dziele jest realistycznym przedstawieniem niepokojów eschatologicznych tkwiących we współczesnej świadomości. Jeśli przyjąć za Erichem Auerbachem, że realizm jest „odsłonięciem rzeczywistości”, być może uzasadniony będzie wniosek, iż Droga odpowiada na współczesne poczucie „kryzysowości”. W filmie Hillcoata obecny jest też jednak opisywany przez Jacoba Taubesa apokaliptyczny paradoks – napięcie między zniszczeniem a nadzieją na to, co być może przynosi zniszczenie.