Between stigma and mother‐blame: blind mothers' experiences in USA hospital postnatal care

Abstract

This study examines instances of discrimination that blind mothers in the USA have experienced at the hands of doctors, nurses and social workers during hospital postnatal care. The author identifies postnatal care as the time when blind mothers are likely to face the most stigmatising interactions with medical staff, as it is when scepticism about their competence as mothers is at its height. The author argues these interactions must be understood within their institutional context in which ideologies of risk and mother-blame are embedded in hospital postnatal practices.

Disability at the intersections

“…Duster (2003) argues the onslaught of genetic screenings may also perpetuate racialized discrimination by linking certain disorders to racial minority groups. And then, women with disabilities who dare to bring children into the world are punished by social worker intervention and inquisition after childbirth (Frederick, 2015(Frederick, , 2017a(Frederick, , 2017b and disproportionate blame when biomedical interventions do not successfully "cure" their children (Mauldin, 2016).…”

‘Celebrating diverse motherhood’: physically disabled women’s counter-narratives to their stigmatised identity as mothers

“…The stigmatized identity of disabled women as mothers has been foregrounded by several studies that have reported on both the physical and psycho-social challenges disabled women with diverse impairments encounter when seeking to construct an identity as a competent mother (Prilleltensky, 2004;Malacrida, 2009;Payne and McPherson, 2010;Aune, 2013;Shpigelman, 2015;Frederick, 2015). With respect to physical challenges, disabled people are generally viewed in light of the medical model of disability, which characterises disability as a problem to be cured or eliminated (Williams, 2001;Frederick, 2017).…”

Osobista narracja jako sposób wyrażenia intersekcjonalnego aktywizmu ucieleśnionego… w internecie: przypadek Eve C

“…Jak twierdzi Rosemarie Garland-Thomson, takie narracje są ważne w sposobie, w jaki "wykonują pracę kulturową" i "kształtują nasze zrozumienie żywego, niezorganizowanego doświadczenia, nadając mu spójnego znaczenia i udostępniając go nam poprzez historię", która jest sposobem "zapewnienia dostępu do niektórych elementów" naszej społeczności (2007: 122). W kontekście macierzyńskiego zdrowia psychicznego takie działania nabierają specyficznego znaczenia w obecnym klimacie intensywnej kontroli praktyk macierzyńskich, gdzie szczególny wydźwięk mają kategoryzacje 'dewiacji' i 'normy' (Hamilton 2016;Lee 2014;Frederick 2015;Ladd-Taylor, Umansky 1998). Kategoryzacja matek na 'dobre' i 'złe' oraz ustalanie (przepuszczalnych i zmiennych) granic między tymi kategoriami jest rozmaicie kontrolowana przez różne podmioty społeczne, w tym media, służby socjalne i pracowników służby zdrowia.…”

“…Kategoryzacja matek na 'dobre' i 'złe' oraz ustalanie (przepuszczalnych i zmiennych) granic między tymi kategoriami jest rozmaicie kontrolowana przez różne podmioty społeczne, w tym media, służby socjalne i pracowników służby zdrowia. Jak twierdzi Frederick (2015), podczas gdy wszystkie matki są nieustannie oceniane, te uważane za niezdolne do kompetentnego wykonywania macierzyństwa, a zwłaszcza matki z niepełnosprawnością lub problemami zdrowia psychicznego, doświadczają podwyższonego poziomu kontroli i sceptycyzmu. Blogowanie staje się tu sposobem na przedstawienie kontrnarracji.…”