“…Το 1990 η Lévy [Lévy, 1990] επέκτεινε τη μεθοδολογία μελετώντας το πρόβλημα τοποσφαιρικής διάδοσης πάνω από μη ομαλή επιφάνεια, θεωρώντας τη γη ως μέσο εξαιρετικά υψηλής αγωγιμότητας και εισάγοντας την επίδρασή του με τη χρήση οριακών συνθηκών σύνθετης αντίστασης (impedance boundary conditions). Έκτοτε, έχουν πραγματοποιηθεί πολλές εφαρμογές της μεθόδου της παραβολικής εξίσωσης σε προβλήματα τροποσφαιρικής διάδοσης [McArthur, 1992], [Hitney, 1992], [Barrios, 1994], [Lévy, 1995], [Awadallah and Brown, 1998], [Zelley and Constantinou, 1999], [Donohue and Kuttler, 2000a], [Donohue and Kuttler, 2000b], [Sevgi et al, 2002], [Eibert, 2002], [Eibert, 2003], [Awadallah et al, 2005] ακόμα και πάνω από δάση [Holm et al, 2002], [Holm and Waern, 2003].…”