Ο όρος Εγκατάσταση περιγράφει τρισδιάστατα έργα τέχνης που έχουν τη μορφή περιβάλλοντος ή κατασκευής και λειτουργούν μετασχηματίζοντας την αντίληψη του θεατή για τον χώρο. Νέα μέσα, όπως το βίντεο, ο ψηφιακός ήχος, η εικονική πραγματικότητα και το διαδίκτυο (Grau, 2004) χρησιμοποιούνται πλέον μαζί με την περφόρμανς και τα παραδοσιακά υλικά των πλαστικών και εικαστικών τεχνών για να δημιουργήσουν έργα, τα οποία μπορούν να βυθίσουν το σύγχρονο θεατή με διάφορους τρόπους σε έναν ονειρικό κόσμο (Bishop, 2005a 2005b) ή και σε έναν κόσμο ιδεών (εννοιoλογική τέχνη). Από τη δεκαετία του 1960, επιστήμονες σε συνεργασία με μουσειολόγους και καλλιτέχνες δημιούργησαν Εγκαταστάσεις μέσα σε μουσεία φυσικών επιστημών, με στόχο την προβολή των επιστημονικών ιδεών και αρχών λειτουργίας των τεχνημάτων που εκθέτουν (Κολιόπουλος, 2017). Βασικό συστατικό των εκθεμάτων αποτελούν συνήθως κάποια επιστημονικά τεχνήματα/ πειράματα επίδειξης, τα οποία η Εγκατάσταση μπορεί να μετατρέψει και σε διαδραστικά. Και όλα αυτά μέσα σε ένα κοινωνικό και πολιτισμικό περιβάλλον που τείνει να ενδιαφέρεται όλο και περισσότερο για ζητήματα επιστήμης και τέχνης σε άτυπα εκπαιδευτικά πλαίσια (Pesce, 2019). Στην παρούσα έρευνα εστιάζουμε στη διαχείριση καλλιτεχνικών Εγκαταστάσεων εντός του χώρου της τυπικής εκπαίδευσης εκπαιδευτικών.