Σκοπός της έρευνας αυτής είναι η αξιολόγηση ενός προγράμματος ομαδικής ψυχοεκπαίδευσης που εφαρμόστηκε σε ασθενείς με Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 2 (ΣΔτ2). Εξήντα ασθενείς με ΣΔτ2, οι οποίοι παρακολουθούνταν σε εξωτερική βάση στο Διαβητολογικό Κέντρο του Γ.Ν.Ν. «Άγιος Παντελεήμων», χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες, την Ομάδα 1, την Ομάδα 2 και την Ομάδα Ελέγχου, ενώ δε διέφεραν ως προς την ηλικία, το βάρος, το Δείκτη Μάζας Σώματος, τη διάρκεια του ΣΔτ2, τη ληφθείσα αγωγή και τη Γλυκοζυλιωμένη Αιμοσφαιρίνη (HbA1c) πριν την παρέμβαση. Τα ψυχομετρικά εργαλεία που χορηγήθηκαν στους συμμετέχοντες ήταν τα ακόλουθα: ένα αυτοσχέδιο Ερωτηματολόγιο Δημογραφικών Στοιχείων, το Ερωτηματολόγιο για την Ποιότητα Ζωής στο Σακχαρώδη Διαβήτη (Audit of Diabetes Dependent Quality of Life Questionnaire, ADDQoL-19) (Bradley, 1996), το Ερωτηματολόγιο Ικανοποίησης από τη Θεραπεία στο Διαβήτη (Diabetes Treatment Satisfaction Questionnaire–Status and Change Versions, D.T.S.Qs.) (Bradley, 1994), η Κλίμακα Άγχους και Κατάθλιψης στο Γενικό Νοσοκομείο (Hospital Anxiety and Depression Scale-HADS) (Zigmond & Snaith, 1983), το Αναθεωρημένο Ερωτηματολόγιο των Αντιλήψεων για την Ασθένεια-Διαβήτης (The Revised Illness Perception Questionnaire-Diabetes) (Moss-Morris et al., 2002), η Κλίμακα των Εμποδίων στην Αυτο-φροντίδα του Διαβήτη (Barriers to Diabetes Self-Care Scale) (Glasgow, 1994) και η Κλίμακα Αξιολόγησης της Συμπεριφοράς της Οικογένειας απέναντι στο Σακχαρώδη Διαβήτη (Diabetes Family Behavior Checklist-DFBC) (Schafer, McCaul & Glasgow, 1986). Παράλληλα, υπολογίστηκε και ο βιοχημικός δείκτης της Γλυκοζυλιωμένης Αιμοσφαιρίνης (HbA1c). Η Ομάδα 1 (Ν=20) ακολούθησε ένα δομημένο πρόγραμμα ψυχο-εκπαίδευσης και ψυχοθεραπείας 15 εβδομαδιαίων συναντήσεων διάρκειας τριών ωρών, η Ομάδα 2 (Ν=20) ακολούθησε ένα πρόγραμμα ψυχο-εκπαίδευσης 5 εβδομαδιαίων συναντήσεων διάρκειας τριών ωρών, ενώ η Ομάδα Ελέγχου (Ν=20) συμμετείχε στην κλασική ιατρική εξέταση και δεν ακολούθησε κανένα πρόγραμμα ψυχολογικής παρέμβασης. Οι ασθενείς των τριών ομάδων συμμετείχαν και σε μια συνάντηση επανελέγχου 3 μήνες μετά την ολοκλήρωση της παρέμβασης. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της παρούσας έρευνας φάνηκε ότι η ομαδική ψυχολογική παρέμβαση (πρόγραμμα ψυχο-εκπαίδευσης και ψυχοθεραπείας ή αποκλειστικά πρόγραμμα ψυχο-εκπαίδευσης) επέδρασε θετικά στη γλυκαιμική ρύθμιση (Γλυκοζυλιωμένη Αιμοσφαιρίνη-HbA1c) των ατόμων με ΣΔτ2, ενώ παρατηρήθηκε επιπλέον θετική επίδραση σε μια σειρά σημαντικών ψυχοκοινωνικών μεταβλητών (Ποιότητα Ζωής, Ικανοποίηση από τη θεραπεία, Άγχος, Εξέλιξη της ασθένειας (οξεία/χρόνια), Εμπόδια στη φροντίδα της διατροφής, Εμπόδια στη λήψη φαρμάκων, Συνοχή της ασθενείας, Συναισθηματικές αναπαραστάσεις). Η προαναφερθείσα θετική επίδραση διατηρήθηκε και μετά το τέλος της παρέμβασης σε αρκετές μεταβολικές και ψυχοκοινωνικές παραμέτρους. Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι οι Σχέσεις με την Οικογένεια δε φάνηκαν να επηρεάζονται από την παρέμβαση που εφαρμόστηκε στους διαβητικούς ασθενείς.