Σκοπός: Το μήκος του τραχήλου της μήτρας (ΜΤ) στο δεύτερο τρίμηνο της κύησης έχει αναγνωριστεί ως ένας ακριβής προγνωστικός δείκτης για τον πρόωρο τοκετό (ΠΤ), ωστόσο, δεν υπάρχουν μελέτες υψηλής ποιότητας σχετικά με το ΜΤ στο τρίτο τρίμηνο της κύησης. Κύριος σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να διερευνήσει αν το ΜΤ στις 31-34 εβδομάδες της κύησης έχει προβλεπτική ικανότητα για τον ΠΤ. Υλικό & Μέθοδος: Πρόκειται για μία προοπτική μελέτη που αφορούσε μονήρεις κυήσεις στις 31-34 εβδομάδες και έλαβε χώρα στη Γ΄ Μαιευτική-Γυναικολογική Κλινική του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Η κύρια έκβαση της μελέτης ήταν η προγνωστική αξία του ΜΤ για τον ΠΤ. Η διάρκεια της κύησης συσχετίστηκε με το ΜΤ, ενώ ποικίλες δημογραφικές και μαιευτικές παράμετροι συσχετίστηκαν επίσης με την επίπτωση του ΠΤ. Επιπρόσθετα, σε ένα δείγμα του πληθυσμού συγκρίθηκαν οι μετρήσεις του ΜΤ που λήφθηκαν διακολπικά με αυτές που λήφθηκαν διαπερινεϊκά και διακοιλιακά. Αποτελέσματα: Συνολικά, 1.012 έγκυες συμμετείχαν στη μελέτη. Το μέσο ΜΤ ήταν 31,0 6,1mm (η 5η και η 95η εκατοστιαίες θέσεις ήταν 19mm και 40mm αντίστοιχα), ενώ 102 (10,1%) γυναίκες γέννησαν πρόωρα. Η ROC curve ανάλυση έδειξε ότι το βέλτιστο όριο ΜΤ για την πρόβλεψη του ΠΤ ήταν 29,3mm, με ευαισθησία 55,9% και ειδικότητα 73,3% (AUC: 0,678/ 95% CI: 0,626-0,730/ p<0,001). Στατιστικά σημαντική συσχέτιση βρέθηκε μεταξύ ΜΤ και της διάρκειας της κύησης (r=0,203/ p<0,001), ενώ επίσης υπήρχαν διαφορές στο μέσο ΜΤ μεταξύ των πρόωρων και τελειόμηνων κυήσεων (Mean difference - MD: 3,359/ 95% Confidence Interval - CI: 2,136-4,583/ p<0,001/ t=5,387). Στην πολυπαραγοντική ανάλυση, βρέθηκε ότι το ιστορικό ΠΤ (OR:3,677/ 95% CI: 1,678-8,061) και το MT (OR:0,921/ 95% CI: 0,893-0,950) ήταν ανεξάρτητοι προγνωστικοί παράγοντες για τον ΠΤ. Επίσης, σημαντικές διαφορές βρέθηκαν στη μέθοδο του τοκετού (OR: 3,441/ 95% CI: 2,139-5,537/ p<0,001) και το μέσο βάρος γέννησης του νεογνού (MD: 745,27/ 95% CI: 641,489 – 849,052/ p<0,001/ t= 14,223) μεταξύ τελειόμηνων και πρόωρων κυήσεων. Όσον αφορά τις συγκρίσεις των διαφορετικών τεχνικών, σε δείγμα 229 γυναικών με τις διακολπικές και διαπερινεϊκές μετρήσεις ο συντελεστής συσχέτισης Pearson ήταν 0,964, ενώ δεν εμφανίστηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ των μέσων τιμών με τις δύο μεθόδους (t = 1,805/ P=0,072). Η διαπερινεϊκή μέτρηση ήταν εφικτή στο 95,4% των γυναικών. Επιπρόσθετα, στο δείγμα των 123 γυναικών όπου έλαβαν χώρα οι διακολπικές και διακοιλιακές μετρήσεις, ο συντελεστής συσχέτισης Pearson ήταν 0,816, ενώ δεν εμφανίστηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ των μέσων τιμών με τις δύο μεθόδους (t = -1,360/ P=0,176). Η διακοιλιακή μέτρηση ήταν εφικτή μόνο στο 51,3% των γυναικών. Συμπέρασμα: Παρά το γεγονός ότι το ΜΤ στις 31-34 εβδομάδες της κύησης φαίνεται να έχει στατιστική προγνωστική αξία, η ευαισθησία και η ειδικότητα είναι χαμηλές. Επιπρόσθετα, γυναίκες με ιστορικό ΠΤ είχαν τριπλάσιο κίνδυνο για ΠΤ στην παρούσα κύηση, ενώ όσες γέννησαν πρόωρα υποβλήθηκαν πιο συχνά σε καισαρική τομή. Τέλος, στις 31-34 εβδομάδες οι διαπερινεϊκές και διακοιλιακές μετρήσεις του ΜΤ αποτελούν αποτελεσματικές εναλλακτικές της διακολπικής προσέγγισης, όταν είναι εφικτές οι λήψεις των εικόνων.