Childhood Obesity: New Paradigms on Susceptibility, Co-morbidities, and Interventions

Granot, Esther

doi:10.1007/978-3-319-22431-2_18

Cited by 3 publications

(3 citation statements)

References 62 publications

Supporting

Mentioning

Contrasting

Unclassified

Order By: Relevance

“…Research has highlighted the role of the food environment in the development of obesity, including the food industry, the availability of energy dense foods and a physical environment that has been designed to promote a sedentary lifestyle. 1 More recently, researchers have explored the important role of the home food environment; parents have the opportunity to positively influence their children’s weight status and dietary intake by providing healthful foods at home and modeling healthful food choices. 2–8 Food-related parenting practices, including encouraging children to eat healthful foods and restricting intake of palatable snack foods, have also been identified as potentially significant determinants of children’s dietary intake and weight status.…”

mentioning

confidence: 99%

Directive and non-directive food-related parenting practices: Associations between an expanded conceptualization of food-related parenting practices and child dietary intake and weight outcomes

et al. 2016

View full text Add to dashboard Cite

This study examines associations between an expanded conceptualization of food-related parenting practices, specifically, directive and non-directive control, and child weight (BMI z-score) and dietary outcomes [Healthy Eating Index (HEI) 2010, daily servings fruits/vegetables] within a sample of parent-child dyads (8–12 years old; n=160). Baseline data from the Healthy Home Offerings via the Mealtime Environment (HOME Plus) randomized controlled trial was used to test associations between directive and non-directive control and child dietary outcomes and weight using multiple regression analyses adjusted for parental education. Overall variance explained by directive and non-directive control constructs was also calculated. Markers of directive control included pressure-to-eat and food restriction, assessed using subscales from the Child Feeding Questionnaire; markers of non-directive control were assessed with a parental role modeling scale and a home food availability inventory in which an obesogenic home food environment score was assigned based on the types and number of unhealthful foods available within the child’s home food environment. Directive control Food restriction and pressure-to-eat were positively and negatively associated with BMI z-scores, respectively, but not with dietary outcomes. Non-directive control An obesogenic home food environment was inversely associated with both dietary outcomes; parental role modeling of healthful eating was positively associated with both dietary outcomes. Neither non-directive behavioral construct was significantly associated with BMI z-scores. Total Variance Greater total variance in BMI-z was explained by directive control; greater total variance in dietary outcomes was explained by non-directive control. Including a construct of food-related parenting practices with separate markers for directive and non-directive control should be considered for future research. These concepts address different forms of parental control and, in the present study, yielded unique associations with child dietary and weight outcomes.

show abstract

mentioning

confidence: 99%

Directive and non-directive food-related parenting practices: Associations between an expanded conceptualization of food-related parenting practices and child dietary intake and weight outcomes

et al. 2016

View full text Add to dashboard Cite

show abstract

“…Besinlerin Gİ ve GY değerlerine göre sınıflandırılması(7) Yüksek Gİ (diyetin Gİ'inin >70 olması) ve GY'lü (diyetin GY'ünün >90 olması) diyetler hızlı bir şekilde sindirilir, emilir ve glukoza çevrilir. Bu süreç erken dönemde acıkma ile sonuçlanan, bu yüzden de besin alımında artışa neden olan kan insülin ve glukoz düzeylerindeki dalgalanmaları hızlandırır(16,18). Bununla birlikte, düşük Gİ ve GY'lü diyetler postprandiyal glukoz yanıtı azaltabilir, insülin sekresyonunu yavaşlatırlar, bu sayede artmış yağ oksidasyonuna, azalmış lipogenezise ve sonuç olarak azalmış besin alımıyla sonuçlanan artmış doygunluğa katkıda bulunurlar GY ile tip 2 diyabet riski arasında önemli bir negatif korelasyon rapor edilmiştir.…”

unclassified

A New Concept in the Nutrition Therapy of Childhood Obesity: Food Insulin Index

Caferoğlu¹,

Hatipoğlu²,

Özel³

2018

jcp

View full text Add to dashboard Cite

Çocukluk çağı obezitesinin tedavisinde ilk adımı, sağlıklı beslenme alışkanlıklarının kazandırılması ve fiziksel aktivite düzeyinin artırılmasını kapsayan sağlıklı yaşam tarzı değişiklikleri oluşturmaktadır.Bununla birlikte, geleneksel yaklaşımlar ile istenilen başarının elde edilememesi klinisyenleri yeni tedavi arayışlarına yöneltmiştir. Bunlar arasında en çok ilgi çeken yaklaşımlardan birisi, postprandiyal kan glukoz ve insülin düzeylerinin düzenlenmesine yönelik beslenme yaklaşımları olmuştur. Bu yaklaşımlar ile karbonhidrat içeren besinlerin glisemik yanıtlarını değerlendirmek için kullanılan glisemik indeks (Gİ) kavramı gündeme gelmiştir. Yapılan çalışmalarda, diyetin Gİ'i ile obezite arasındaki ilişkinin gösterilmesi ve düşük Gİ'li öğünler ile postprandiyal kan glukoz ve insülin düzeylerinin yanısıra açlık hissi ve besin alımının azaltılabileceğine ilişkin sonuçlar elde edilmesi obezite tedavisinde düşük Gİ'li diyetlerin yardımcı olabileceğini düşündürmüştür. Diğer taraftan, postprandiyal insülin salınımında sadece karbonhidratların değil aynı zamanda protein ve yağların da rolü olduğunun bilinmesi akılları karıştırmaktadır. Bu nedenle, postprandiyal glisemik ve insülinemik yanıtın kontrol altına alınması için Gİ'in göz önünde bulundurulması yetersiz kalmakta ve karbonhidratlar ile birlikte protein ve yağların etkisini de değerlendiren bir yönteme ihtiyaç duyulmaktadır. Bu gereksinimi karşılamak amacıyla besin insülin indeksi (Bİİ) kavramı geliştirilmiştir. Oldukça yeni bir kavram olan Bİİ ile ilgili yapılan çalışma sayısı sınırlı olmakla birlikte, postprandiyal insülin yanıt ve iştah üzerine elde edilen olumlu sonuçlar umut vaat edicidir. Sonuç olarak, çocukluk çağı obezitesinin tedavisinde düşük Gİ'li ve Bİİ'li diyetlerin kullanımı yararlı olabilir. Ancak, kesin önerilerde bulunabilmek için iyi planlanmış daha fazla kısa ve uzun dönem çalışmaya gereksinme vardır.

show abstract

“…Yüksek Gİ (diyetin Gİ'inin >70 olması) ve GY'lü (diyetin GY'ünün >90 olması) diyetler hızlı bir şekilde sindirilir, emilir ve glukoza çevrilir. Bu süreç erken dönemde acıkma ile sonuçlanan, bu yüzden de besin alımında artışa neden olan kan insülin ve glukoz düzeylerindeki dalgalanmaları hızlandırır(16,18). Bununla birlikte, düşük Gİ ve GY'lü diyetler postprandiyal glukoz yanıtı…”

unclassified