Cross-resistance of clinical isolates of Pseudomonas aerntginosa to five aminoglycosides

Serotypes of Pseudomonas aeruginosa in clinical specimens in relation to antibiotic susceptibility

“…1074, 1981), adherence processes (25), and the phagocytizing ability of polymorphonuclear leukocytes (Lianou et al, in press). Provided that the integrity of the outer membrane is a prerequisite for bacterial cell permeability to antibiotics (29), the present results would further support previous reports of the involvement of impaired permeability in the expression of resistance of clinical isolates of P. aeruginosa to aminoglycosides (7,24,39;Katsorchis et al,12th Int. Congr.…”

Outer surface changes of Pseudomonas aeruginosa in relation to resistance to gentamicin and carbenicillin

“…However it has been suggested that impaired cellular permeability might reflect differences in the detailed organisation of the OM (Meadow, 1975). The present results provide indirect evidence for the involvement of impaired permeability as the expression of resistance in the clinical isolates confirming previous reports (Bryan and Van Den Elzen, 1977;Richmond, 1978;Davies 1979;Legakis et al, 1979).…”

Μελετη Των Μηχανισμων Αναπτυξης Αντοχης Στις Αμινογλυκοσιδες Σε Κλινικα Στελεχη Gram Αρνητικων Μικροβιων

“…Παρά γεται από την E. coli και άλλα μικρόβια Το ένζυμο αυτό αδρανοποιεί τη στρεπτομυκίνη, τη διυδροστρεπτομυκίνη, τη μπλουενσομυκίνη και τη σπεκτινομυκίνη (8, 125). Οπως παρατηρείται ορισμένα μικροβιακά στελέχη παράγουν κατά προτίμηση ορισμένα ένζυμα, κάθε μικροβιακό στέλεχος μπορεί να παρά γει περισσότερα από ένα ένζυμα, ενώ κάθε ένζυμο μπορεί να παράγεται από περισσότερα από ένα στελέχη Τα δεόομένα αυτά κάνουν το θέμα της ανάπτυξης αντοχής με παραγωγή ενζύμων αρκετά πολύπλοκο Τροποποίηση ενός αντιβιοτικού δε σημαίνει πάντοτε ανάπτυξη αντο χής Ορισμένα αντιβιοτικά που έχουν τροποποιηθεί με τη όραση ενζύτ μων διατηρούν σημαντική αντιμικροβιακή δραστηριότητα Στις περιπτώ σεις αυτές φαίνεται ότι ο βαθμός της τροποποίησης είναι ανεπαρκής, ώστε να εμποδίσει τη σύνδεση του αντιβιοτικού με το κατάλληλο σημείο του ριβοσώματος του μικροβιακού κυττάρου Ο διαφορετικός βαθμός τροποποίησης των αντιβιοτικών, ο διαφορε τικός αριθμός αντιγράφων πλασμιδίων που κωδικοποιούν την παραγωγή ενζύμων και η διαφορετική διαπερατότητα της κυτταρικής μεμβράνης ενός μικροβίου στα διάφορα αντιβιοτικά επεξηγούν τις διαφορές, ως προς την αντοχή, μεταξύ μικροβίων που έχουν αναπτύξει τα ίδια πρότυπα αντοχής (26,28,62,81,110,111,124)…”

“…Η ανάπτυξη αντοχής στις αμινογλυκοσίδες που οφείλεται σε μείωση της διαπερατότητας της κυτταρικής μεμβράνης αποτελεί μείζονα κίνδυνο αφού θέτει σε αχρηστία όλα τα αντιμικροβιακά αυτής της ομάδας Πολύ περισσότερο κίνδυνο αντιμετωπίζουμε όταν τα στελέχη αυτά του γένους Pseudomonas παρουσιάζουν ανάπτυξη αντοχής και προς άλλα αντιβιοτι κά π χ της β-λακτάμης και δυστυχώς τέτοιες επιδημίες έχουν παρατη ρηθεί και σε ελληνικά νοσοκομεία (81,177) Η αντοχή η οφειλόμενη στο ένζυμο ΑΝΤ (2'') είναι ο συχνότερος τύπος αντοχής Ανάλογα με τα δικά μας είναι τα ευρήματα του Miller και συνεργατών (88) Σύμφωνα με παρατηρήσεις τους το χρονικό διάστημα 1974-1980 στις Η Π Α, τα στελέχη με αυτού του τύπου την αντοχή ανέρχονται στο 30% των ανθεκτικών στις αμινογλυκοσίδες στελεχών Αν και όλες οι αμινογλυκοσίδες έχουν μια 2''-υδροξυλομάδα στην οποία δρα το ένζυμο αυτό μόνο η γενταμικίνη, η τομπραμυκίνη και η σισομικίνη αποτελούν καλό υπόστρωμα του ενζύμου Το γεγονός ότι η γενταμι κίνη και η τομπραμυκίνη είναι από τις παλαιότερα χρησιμοποιούμενες αμινογλυκοσίδες ίσως εξηγεί τη μεγάλη συχνότητα ανεύρεσης αυτού του είδους της αντοχής (88) Τα στελέχη που παράγουν το ένζυμο αυτό είναι ευαίσθητα στη νετιλμισίνη και αμικασίνη Η αντοχή του τύπου ΑΝΤ (2") + AAC (6') είναι επίσης πολύ συχνή στη μελέτη μας Στην εργασία του Miller και συνεργατών αυτού του είδους η αντοχή απαντάται κύρια στα στελέχη του γένους Serratia, Η αντοχή όμως αυτή, όπως φαίνεται στην εργασία μας, παρουσιάζεται σε περίπου σταθερή αναλογία μεταξύ των διαφόρων ειδών Gram-αρνητικών βακτηριδίων Η μεγάλη συχνότητα που περιγράφεται από τους Miller και συν (88) φαίνεται ότι οφείλεται στην ύπαρξη 6-Ν-α-ακετυλιωτικών ενζύμων σε ευαίσθητα στελέχη του γένους Serratia.…”

“…48, 120, Συγκρι τικά με τη γενταμικίνη είναι δραστική σε μια σειρά ανθεκτικών στελε χών, αλλά λιγότερο δραστική προς τα στελέχη Proteus και Serratia Υπάρχουν όμως και στελέχη ανθεκτικά στην τομπραμυκίνη και ευαίσθητα στη γενταμικίνη αν και η αντοχή προς την τομπραμυκίνη, όπως περι-γράφ€ται στα επόμενα κεφάλαια είναι, συχνά, διασταυρούμενη προς τη γενταμικίνη και σισομικίνη Αρκετά στελέχη ανθεκτικά στην τομπραμυκίνη είναι ανθεκτικά στη νετιλμισίνη, το ίδιο όμως δεν ισχύει με την αμικασίνη (48,81,110,111).…”