Der “Elohist” von Exodus bis Josua

The Hexateuch Hypothesis: A History of Research and Current Approaches

“…In Mowinckel’s view, the passages that other scholars typically ascribed to E are, upon closer analysis, consistently dependent on J and represent a later development based on the J-tradition (J v for ‘J variatus ’) (1930: 270; 1964a: 59-118). Similarly, Rudolph (1938: 255) argued that E is an illusory source and that much of what is often ascribed to E should be attributed to J or to various additions to J. Interestingly, although Mowinckel’s and Rudolph’s ideas on the formation of the Hexateuch were soon overshadowed by Noth’s theory of a Deuteronomistic History, many of their arguments have resurfaced in the renewed discussion of the Hexateuch that has taken place since the late 1990s (see ‘New Theories of the Hexateuch, 1976–2017’, below).…”

Moses Who We Do Not Know? In the Mainstream of Scientific Research of the Historical Moses

“…13-14; 2,23a1-25; 6,2-7,7), część tradycji o plagach (Wj 7,8,9,(8)(9)(10)(11)(12), opis paschy (Wj 12,, część opisu wydarzeń nad Morzem Sitowia (Wj 13,(1)(2).20; 14,1-4.8-9.10 (koniec wiersza). 15-18.21*.22-23;26-27a.28.29), część tradycji o mannie (Wj 16*), nieliczne fragmenty związane z teofanią na Synaju (Wj 19,1-2a; 24,15-18; potem szerzej w opisie Przybytku/ Namiotu Spotkania: Wj 25,1 -31,17; 35,1-40,38; Kpł; Lb 1,1-10,10), fragmenty opowiadania o szpiegach (Lb 13,14,(1)(2)(3)(4)(5)(6)(7)(8)(9)(10) oraz różne dodatki (Lb 15: opis szabatu; Lb 16-17: rebelia lewickiego klanu Koracha przeciwko Mojżeszowi; Lb 20,1-13*: Meriba i kara dla Mojżesza; Lb 20,[22][23][24][25][26][27][28][29]Lb 25,[6][7][8][9][10][11][12][13][14][15]) i dopowiedzenia natury legislatywnej (Lb 16,(18)(19)(10)(11). Część badaczy za post-P uważa również Lb 26; 32, a nawet Pwt 34,1-9 (lub 34,1a.7-9*) 15 .…”

“…Jakkolwiek rozróżnienie ich obu nie było rzeczą łatwą, a dokument elohistyczny od początku jawił się jako fragmentaryczny, to wielu badaczy w opowieści o Mojżeszu doszukiwało się tekstów klasyfikowanych jako E. Elohista miał być więc autorem opowiadania o położnych (Wj 1,15-21), a według niektórych badaczy także opowiadania o narodzinach Mojżesza (Wj 2,1-10), sporej części opowiadania o powołaniu Mojżesza (Wj 3,4,(1)(2)(3)(4)(5)(6)(7)(8)(9)(10)(11)(12)(13)(14)(15)(16)(17)(18), sporej części opowiadania poprzedzającego plagi zwł. 4,(24)(25)(26), opisów niektórych plag (Wj 7,17.20;9,23;10,13: motyw laski Mojżesza;Wj 10,(21)(22)(23)(24)(25)(26)(27); zbioru z Wj 17; motywu ograbienia Egipcjan (Wj 11,1-3); wprowadzenia antycypującego pobyt na pustyni (Wj 13,(17)(18)(19)por. w. 19 i Rdz 50,(24)(25)Joz 24,29.32) i pieśni Miriam (Wj 15,(20)(21).…”

“…Elohista odpowiadać miał również za sporą część z Wj 18-24 i akcent kładziony na "górę Boga" (Wj 18 zwł. 18,(12)(13)(14)(15)(16)(17)(18)(19)(20)(21)(22)(23)(24)(25)(26)(27)19,20,21,21;24,(12)(13)(14)32,; za fragment z Namiotem Spotkania usytuowanym poza obozem (Wj 33,(7)(8)(9)(10)(11)12,(1)(2)(3)(4)(5)(6)(7)(8)(9)(10)(11)(12)(13)(14)(15)20,(4)(5)(6)(7)(8)(9)Pwt 31, . W Pięcioksięgu Samarytańskim te różnice także często mają późne pochodzenie i wynikają z rozejścia się wspólnot żydowskiej i samarytańskiej (por.…”

“…Wj 2,22; 18,3) według Kronikarza był niejaki Szebuel (por. 1Krn 23,[14][15][16]26,24), który w paralelnej genealogii (por. 1Krn 24,20-21) wspominany o kulcie danickim mogła zostać przeniesienia przez uciekinierów, kapłanów z północy, którzy w Jerozolimie spotkali alternatywny kult i dlatego ich własny został tu potępiony, a deuteronomista zastosował potem w tym celu formuły promonarchiczne, traktując kult Danitów jako relikt z czasów przed powstaniem monarchii.…”